Staff Benda Bilili is al enige tijd op tournee door Europa. Enkele maanden geleden werd er een mooie documentaire over deze gehandicapte mannen uitgezonden en deed De Wereld Draait Door er nog een schepje bovenop. Voor de Hagenezen die het optreden van Staff Benda Bilili in het Paard van Troje hebben gemist, is Parkpop een goede herkansing.

GEZIEN:
Staff Benda Bilili @ Parkpop, Staedion Stage, zondag 26 juni om 14.35 uur

MUZIEK:
In één van de recensies over Staff Benda Bilili viel de term poliopop. Dit doet deze band uit Congo echter zwaar tekort. Dit collectief maakt vrolijke en aanstekelijke deuntjes gegrondvest in Afrika. De prachtige Franstalige samenzang van vijf heren werkt hypnotiserend en maakt duidelijk deel uit van het compositieproces. Het instrumentarium is beperkt, slechts wat gitaren, bas en percussie. Het is vooral de éénsnarige luit die voor de jus zorgt. In plaats van een gitaarsolo a la Jimi Hendrix hoor je het fabuleuze geluid afkomstig uit dit ingenieus apparaat.

PLUS:
Ook Parkpop heeft gezien dat je muziek kan maken zonder benen. Sterker nog, er wordt geswingd en gedanst door niet alleen de mannen op het podium, maar ook de menigte vooraan het podium. Hoewel één van de bandleden op krukken staat en een er aantal in een rolstoel zit, voegt het wiebelen en armgebaren erg veel toe aan het optreden. Na dik een kwartier gaat het ritme een tandje hoger, hierdoor raken de bandleden en publiek nog meer in vervoering. Coco Ngambali is zo enthousiast dat hij spontaan uit zijn rolstoel springt en het publiek verblijdt met een soort van handstanddans. Zanger Ricky Lickabu staat op krukken, maar krijgt ook de kriebels. In zijn enthousiasme zwaait hij lustig met de microfoonstandaard heen en weer. In enkele nummers heeft zijn hoge stem geheel terecht een hoofdrol.

MIN:
Het heeft allemaal wel even nodig om op zijn plek te vallen. Eerst is iedereen nog onder de indruk van mannen in rolstoelen, maar gaandeweg is de weg geplaveid voor het Haagse publiek. Er wordt weinig contact gemaakt met het publiek. Staff Benda Bilili laat vooral de muziek spreken. Een ander nadeel is dat Afrikaanse muziek niet bij iedereen in de smaak valt. Het wordt snel eentonig en het is allemaal wel heel ‘typisch Afrika’ wat we horen. De kracht van de herhaling gaat niet altijd op.

CONCLUSIE:
Sinds ‘Graceland’ van Paul Simon is wereldmuziek niet meer weg te denken in onze cultuur. Gelukkig doet Parkpop altijd een fikse duit in het zakje. Sinds hun debuutalbum ‘Tres Tres Fort’ is uitgebracht, is de band bijna continu op tournee. In een paar maanden tijd heeft Nederland kennis kunnen maken met deze Congolese zangers. Ondanks dat er door de meeste bandleden slechts gezeten wordt in een rolstoel en je na drie kwartier niet meer in vervoering komt door de krachtige samenzang en vrolijke beats, is het een boeiend geheel.

CIJFER:
7