Als je de naam Mojo Morgan hoort, denk je aan reggae met een grote R.  Samen met zijn familie Morgan Heritage stond hij al twee keer eerder in het Zuiderpark. De XStage is dit jaar verdwenen maar urban wordt niet geschuwd vandaag. Mojo Morgan is de man die dit vehikel recht moet gaan zetten. De vraag is alleen of hij dit heeft begrepen.

GEZIEN:
Mojo Morgan @ Parkpop, Jupiler Stage, zondag 26 juni om 18.00 uur

MUZIEK:
Jamaicaanse rastarock waarbij je de rastafari met een vergrootglas moet zoeken. Bijgestaan door een drummer, bassist, scratcher en gitarist wil Mojo Morgan niet overtuigen. Veel publiek denkt te zijn gekomen voor de lome reggaebeats die ieder jaar Parkpop opwarmen. In plaats hiervan denderen er gitaarsolo’s en beukende drums over de speelweide. Het wordt al snel een soort cross-over van diverse muziekstijlen, wat al snel een allegaartje wordt. Mojo Morgan is grossier als het gaat om het neerzetten van sfeer. In een razend tempo zet hij diverse muzikale sfeertjes neer. Rock, rap, rasta, ska, reggaeton, slowbeat, metal en zelfs het jaren zestig rockgeluid komt voorbij gerold. Het is niet duidelijk welke kant Mojo Morgan op gaat vandaag. Aan het begin is deze spanning nog best aangenaam, maar als je na een dik kwartier nog geen gevoel hebt over waar dit optreden heen gaat, dan weet je dat het een verloren zaak is.

PLUS:
Misschien moet dat de uitvoering zijn van ‘Roxanne’. Deze klassieker van The Police wordt in een compleet nieuw jasje gestoken en met enige overtuiging gebracht. Mojo Morgan probeert alle touwtjes te laten vieren en zijn attitude en gezette omvang zijn wel erg leuk om naar te kijken. Het duet met de Nederlandse Suleika doet wonderen. Eindelijk horen we reggaesongstructuur terug. Ondanks het van-de-hak-op-de-tak-karakter van het optreden, blijft het publiek naar deze man kijken.

MIN:
Door het rommelige karakter en de workshopachtige setting is het een rommelig geheel. Een plaat opzetten en er overheen een beat of gitaarsolo spelen kunnen er meer. Hiervoor heet je geen Mojo Morgan. Misschien dat de verwachtingen te groot waren voor deze man. Het enthousiasme bij het publiek is ook ver te zoeken. Na de eerste pogingen volgt er slechts een lauw applaus. Als een soort preker legt hij uit hoe de situatie in Brooklyn is en hoe het komt dat de Jamaicaanse en Afrikaanse roots zo aanwezig zijn.

CONCLUSIE:
Nee, Mojo Morgan kan niet echt bekoren. Oké, wij Nederlanders leven in een hokjescultuur, maar om met je muziek zo om te springen, doet zelfs de grootste muzikale omnivoor vraagtekens plaatsen. Den Haag heeft vandaag een mooi cursusje ‘Hoe breng ik mijn optreden om zeep’ gekregen. En dat is ook wat waard.

CIJFER:
5