Gregory Page trok voor de tweede keer binnen vier maanden een aan zijn lippen hangend publiek naar de kleine zaal van het Paard van Troje. Met de fantastische musici Josh Hermsmeier (drums) en pianist/toetsenist Sky Ladd schiep de nostalgische troubadour uit Californië de sfeer van een jaren dertig film. Marlène Dietrich had best even een netkousbeen uit de coulissen kunnen steken.
“I love the smell of vinyl in the morning” is een bekende uitspraak van Gregory Page. Via de 78-toerenplaten van zijn muzikale Ierse grootvader maakte hij als kleine jongen al kennis met grote namen die hem blijvend inspireerden: Al Bowlly, Bing Crosby, Louis Armstrong, Nat King Cole, Fats Waller en Sarah Vaughan. Gregory beschikt over een flexibele achtergrond, hij werd zevenenveertig jaar geleden in Londen geboren (Armeense moeder, Ierse vader) en verhuisde later naar San Diego in Californië, Verenigde Staten. Zelfs koud Nederland bevalt uitstekend: tijdens ‘World Tour Holland’ doen Gregory, Sky en Josh wel zeven niet uit te spreken plaatsen aan. “We feel at home here, we’re not gonna leave anymore”, waarna de heren het grappige ‘Bird in a cage’ ten gehore brengen.
Gregory’s laatste album ‘Promise Of A Dream’ krijgt volop aandacht, maar ook oudere nummers als ‘Three words to say; after you’re gone’ en ‘Just to get away from you’ komen voorbij. Croonend op ‘Guilty of loving you’ transformeert hij een met hem mee dromend publiek naar een andere tijd. Gevoelig maar nooit sentimenteel: zijn zuivere stem kan ook verrassend krachtig en hoog opklinken. In een groep 010-fans die de barre tocht uit Rotterdam voor hem trotseerden, zingt een vrouw zacht en foutloos mee: “Héérlijk. Ik draai hem zeker drie keer per week tijdens het eten. Wijntje erbij”.
Page is geen man van zware thema’s, hij lijkt veeleer de alledaagsheid van wat warmte en diepte te willen voorzien. Iedere song wordt ingeleid met een geestige anekdote. Zo komen huisdieren voorbij, buurmannen die Gregory ‘Don’t live your life, man, live your dreams!’ influisteren, maar ook voorbije vriendinnen passeren de revue, lege flessen wijn en wachten op de bus.
Tijd voor een kritische noot. Anderhalf uur easy listening doet soms verlangen naar wat acceleratie. Gregory is zich daarvan kennelijk bewust. Het nummer ‘Old photographs’ leidt hij in met een gniffelend: ‘We’re gonna slow down a bit now’. En met zijn animerende verhalen tussendoor weet hij iedereen bij de les te houden. Enkele oudere Hagenaars in de zaal brengen hem in verband met Randy Newman, in milde vorm, zonder bijtende spot of politiek engagement. Daarmee zouden we Gregory Page echter onrecht doen. Uit zijn rijk gevulde bronnen van inspiratie put hij een geheel eigen repertoire, een onmiskenbaar eigen stijl. Of zoals een verliefd starende vrouw verwoordt: “Echt helemaal het Gregory Page-geluid!”
Met zo’n zaal kan een toegift niet uitblijven. Op Ray Charles’ prachtige ‘You don’t know me’ demonstreert Sky Ladd nog maar eens zijn grote klasse als pianist. En dan, tijdens de signeersessie duikt ze toch op. Terwijl Gregory charmant en uitgebreid zijn fans te woord staat en LP’s en cd’s van persoonlijke opdrachten voorziet, klinkt vanaf krakend vinyl: ‘Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt’. Marlène.