Terwijl zaterdag 20 augustus 2011 de zwoele jazzklanken tijdens Jazz in de Gracht over het water op de Bierkade resoneren, maakt de SuperMarkt zich op voor een potje garage/rock ’n roll door de heren van The Must Haves. Lekkere mannen, een stevige attitude, rode lampjes van draaiende video-/audioapparatuur, rauwe vocalen, krachtige nummers en shotjes Jim Bean - die door een lieftallige dame in ‘60’s outfit werden uitgedeeld - zouden garant moeten staan voor een spetterende show. De voortekenen waren gunstig, maar hoe was de uitvoering?

Op een enkele druppel wat eerder op de avond na, is het eindelijk weer een droge (!), fijne zomeravond. Dit is ook gelijk terug te zien aan de drukte op het terras op de Grote Markt. Voor de ingang van de SuperMarkt verzorgt Small Time Crooks, met onder andere “bekende kop” Sander Bonten van de Guitar Chop Shop in Den Haag, een akoestisch optreden. Dit bluegrass/country-gezelschap (bewapend met onder andere snaredrum, contrabas, wasbordje en akoestische gitaar) - dat de dag hiervoor nog in de Titty Twister op Lowlands heeft gespeeld - speelt een authentiek soort roots/swing/country in een stoer jasje gegoten. De nummers bekoren, maar doordat het genre nog een redelijk underdog karakter heeft, barsten de toehoorders nog niet in meebrullen dan wel dansen uit. Wel wordt geregeld hard gelachen om de toch enigszins krankzinnige teksten en de luchtige opstelling van de bandleden. Een ideale opwarmer en passend bij de zwoele zomeravond.

Met een luide schreeuw die weinig aan de verbeelding overlaat, opent zanger Ivar Keuren a.k.a. Must Have Pussy, de avond voor garagerockband The Must Haves (met oud-leden van Johnnie Stalker en Sonic Litter). In tegenstelling tot op Plein Open 2011, is dit keer de originele bezetting compleet met drummer Must Have Bert. Met gespitste oren en een hongerige grijns loopt het publiek richting het podium. Niet dichtbij genoeg, volgens Ivar, die gedurende de show de mensen blijft vragen dichterbij te lopen. Hoewel de band zijn best doet om tussen de nummers door wat interactie met het publiek te krijgen, kijken zij allen tijdens de nummers voornamelijk naar de grond. Dit maakt dat een energieke show helaas niet geheel de vonk van het podium doet overslaan naar de zaal. Met andere woorden; het knalt wel, maar explodeert niet.

Qua uitstraling zit het met de heren wel goed, maar zoals gezegd mogen ze meer contact maken met het publiek tijdens het optreden zelf. De nummers klinken strak, maar mogen net iets sleazier; het mist de rauwe rand die garagerock, garagerock maakt (zeker wanneer je je bedenkt dat The Must Haves toch wel enige concurrentie hebben in regio Den Haag binnen dit genre).De rauwe vocalen van zanger/gitarist Ivar knallen er wel echt uit en de samenzang tussen gitarist Paul, drummer Bert en bassist Mike (mooie Washburn trouwens) klinkt ontzettend goed. Zeker die samenzang zouden ze moeten exploiteren en allicht wat vaker kunnen afwisselen met de leadzang van Ivar, want dit maakt de band uniek ten opzichte van andere bands in hetzelfde genre.

Het viertal heeft er overduidelijk veel zin in en moedigt het publiek aan tot dronkenschap met shotjes Jim Bean die namens de band worden uitgedeeld onder de mensen. Een goede prop, dat er hopelijk voor zorgt dat het publiek wat losser komt. Ofschoon de drank rijkelijk vloeit duurt het toch eventjes voor het daadwerkelijk loskomt. Een voorzichtige pit tegen het einde van de show valt The Must Haves ten deel. Het is echter nog wachten op een echt hoogtepunt, wanneer de mannen er na een uur spelen alweer mee ophouden. In eerste instantie wordt nog hoopvol op een vervolg gewacht, maar dan blijkt dat ze er daadwerkelijk mee ophouden en een toegift ook uitblijft. Jammer, want het lijkt erop dat nog niet het volledig potentieel hieruit is gehaald. Waar hem dat precies inzit, is moeilijk te zeggen; misschien dat de beelden op de te verschijnen dvd dit uitwijzen.