Junior Eats Alone presenteert tweede album in LVC

Het predicaat ‘veelbelovend’ voorbij

Hans van der Maas | Foto’s: Maaike van Grol ,

Dat wat Junior Eats Alone in ieder geval onderscheidt van veel andere popbands, is de mix van geijkte popinstrumenten met een soulvol blazersensemble. Maar de band bracht meer mee naar het LVC, alwaar de Leidenaren op donderdag 21 april hun tweede cd ‘A Forest Without Trees’ presenteerden. Over het algemeen een prima en originele plaat.

Het predicaat ‘veelbelovend’ voorbij

Dat wat Junior Eats Alone in ieder geval onderscheidt van veel andere popbands, is de mix van geijkte popinstrumenten met een soulvol blazersensemble. Maar de band bracht meer mee naar het LVC, alwaar de Leidenaren op donderdag 21 april hun tweede cd ‘A Forest Without Trees’ presenteerden. Over het algemeen een prima en originele plaat.

Na het debuut ‘Love Will Slow Me Down’ gooit Junior Eats Alone het deze keer over een wat krachtiger boeg. En dat pakt goed uit. Waar het de band slechts nog aan schort is een continu strakke spanningsboog. Tijdens het concert, en ook tijdens het luisteren naar de nieuwe cd, zakt de aandacht hier en daar wat weg. Maar geen zorgen, het hoort bij de ontwikkeling van een band die zijn nek uitsteekt en het avontuur zoekt, meestal geslaagd en soms nog wat onwennig.

Dat de populariteit van de band groeit, blijkt uit de grote belangstelling voor de cd-presentatie. Even na tienen betreden acht mannen het podium en trappen af met het dik zeven minuten durende ‘Most likely you are better off without me’. Aan enthousiasme van het publiek geen gebrek. Een aantal van hen zingt de nummers woordelijk mee. Direct manifesteren de blazers zich en zij tillen de muziek van Junior Eats Alone naar een zeer acceptabel niveau. Het lijkt voor de Leidenaren eigenlijk wachten op meer landelijke aandacht, bijvoorbeeld van 3FM, dat in de Serious Request-serie reeds mindere goden de revue liet passeren. Daar verdient deze band zeker een kans.

Een van de hoogtepunten van de cd-presentatie vormt het nummer ‘Slowly’ dat zich ontwikkelt van een loom poppy song tot een meeslepende blazersmuur. Hier haalt Junior Eats Alone het beste uit zichzelf naar boven. Maar bijvoorbeeld ook in ‘I am who I am’ verdient de band meer dan het predicaat veelbelovend. Een prima live presentatie van een puike band.