Op zaterdag 11 september 2010 bood café de Zwarte Ruiter te Den Haag een podium aan de Haagse surfformatie The Tonomats ter gelegenheid van de presentatie van het debuutalbum ‘Panoramic 200’. Een afgeladen vol, broeierig en heet café gevuld met enthousiaste mensen was het ideale decor voor de show van het viertal heren, dat met hun optreden de 60’s surf-muziek weer op de kaart van de Haagse muziekscene heeft gezet.
Een korte soundcheck wekt meteen de interesse van het publiek en het volk dat buiten staat, druppelt snel naar binnen. Leadgitarist Willem Treur kondigt alvast aan: “Ok, bedankt voor het wachten, maar het wachten is nog niet voorbij”, waarna de band weer het podium verlaat. Na veertig minuten uitloop klimt Anton van Meerkerk (zanger van The Hellhounds) op het podium om de mannen van The Tonomats aan te kondigen: “Vanavond verzinnen we een nieuw werkwoord: ‘Ik tonomat, jullie tonomatten, wij tonomatten’!” Dat gezegd hebbende klimt het kwartet het podium op met de arrogantie van echte rocksterren, allen gehuld in Blues Brothers-achtige outfits en zet meteen in met ‘Surf rider’ (uit de film Pulp Fiction; tevens een van de inspiratiebronnen van de band).
De sfeer is vanaf het begin goed in de Zwarte Ruiter en het publiek reageert meteen door mee te knikken, mee te deinen en te dansen. The Tonomats zijn in elk geval in hun element en het plezier in - maar ook de ernst van - het spelen spat ervanaf. Ze hebben hun zinnen gezet op een weergaloze avond en het publiek werkt er maar wat graag aan mee. Na de cover volgt meteen een eigen nummer, welk nummer tevens het openingsnummer van de cd is, genaamd: ‘Guantokajeloupe’. Dit is ook de opzet voor de rest van de avond; klassiekers en eigen nummers volgen elkaar op en vormen één naadloos geheel. Gitaristen Willem Treur en Dusty Ciggaar laten allebei zien wat ze waard zijn en bedienen het publiek van dikke solo’s, terwijl de gebroeders Bus, Sander en Merijn, het publiek trakteren op vette basloopjes en roffelende drums.
Halverwege de set wordt de eerste gastartiest erbij gehaald, die wordt aangekondigd als ‘Tony de Messias’. Het publiek haakt daar op in en begint ritmisch zijn naam te roepen: “Tony, Tony, Tony!”. De mondharpist (bandlid van The Hellhounds) speelt enkele nummers mee en zweept het publiek nog verder op. Op het einde wordt een muzikaal hoogtepunt (zo ook de temperatuur in de zaal) bereikt, wanneer de Haagse nachtegaal Sarah Ockhuysen (zangeres van The Hellhounds en ‘Ockhuysen & Bus2’) zich bij de heren vervoegt en het nummer ‘Bang bang’ (van Nancy Sinatra) meezingt. Het aanwezige publiek sluit haar ogen, zingt luidkeels mee en geniet zichtbaar.
Helaas komt aan alles een eind. Na nog twee nummers is het concert afgelopen. Willem Treur laat nog even weten dat de cd te koop is “bij iedere middelmatige muziekwinkel, bij ‘erotische muziek’”. Is de Zwarte Ruiter dan werkelijk, zoals werd aangekondigd in het persbericht en op de website, de aangekondigde ’’Ground Zero’ die deze fantastische muziek opnieuw uit de grond stampt’ geweest? Wie weet. Een goed begin is het in ieder geval zeker te noemen. Is er dan helemaal niets op aan te merken? Jawel, het had leuk geweest als net wat meer moeite gedaan werd voor de interactie met het publiek. Maar aan de andere kant, als ze toch al uit je hand eten.