Afgelopen vrijdag 17 september was de kleine zaal van het Paard gereserveerd voor maar liefst drie optredens. Er stonden ook niet de minste namen geprogrammeerd, te weten The Fudge, The Intersphere en Klopje Popje. Ondanks dat bleef het bijzonder rustig en moesten de bands het doen met een handjevol enthousiastelingen.
Aan The Fudge de ondankbare taak om de avond te openen. De Haagse zesmansformatie heeft sinds hun oprichting in 2009 een ongelofelijk cv opgebouwd en dat is direct terug te zien in hun show. De muzikanten springen en stuiteren over het podium en ook muzikaal klinkt het als een klok. Ze mogen dan wel in het rockgenre vallen, toch is het meer dan dat. Er zitten een hoop ‘grapjes’ in de muziek verwerkt en naarmate het optreden vordert, wordt het alsmaar gekker. Tel daarbij op de uiterlijke verschijningen van drummer Florent de Jong - uitgedost als terrorist - en bassist Shawn JahKing Moorhead - die rechtstreeks van een dagje strand lijkt te komen - en het plaatje is compleet. Jammer dat het optreden slechts een half uur duurt.
The Intersphere is de tweede band van vanavond en van Duitse afkomst. Het inmiddels gestaag groeiende publiek lijkt erg nieuwsgierig, maar al snel verliest het de aandacht. De vier muzikanten op het podium hebben te weinig variatie in hun muziek, die het best te omschrijven valt als rock met een emo-randje. Pas na een paar nummers wordt er muzikaal een andere weg ingeslagen en laat The Intersphere zien dat ze niet vies zijn van een vleugje psychedelica. Eigenlijk wordt het nu pas echt interessant. Alleen is deze omslag van relatief korte duur en gaat de band weer verder waar ze was gebleven. In tegenstelling tot het optreden van The Fudge is hun half uur speeltijd genoeg en is het wachten op Klopje Popje, de uitsmijter van vanavond.
Ook al zijn er maar weinig mensen, Klopje Popje maakt er sowieso een feestje van. Zanger Elrond en zijn bandgenoten gooien gelijk de beuk erin en maken hun recalcitrante reputatie nog altijd waar. Hun tegen de gekte aanzittende rock verveelt niet en ook de uitbundige poses van Elrond houden de aandacht vast. Hij springt zelfs eenmaal het publiek in en werkt zichzelf als een ongeleid projectiel tegen de grond. Weer terug op het podium geeft hij aan dat bassist Timothy “ook wat wil zeggen”. ‘I want to fuck’ wordt ingezet en dat werkt bij velen op de lachspieren. Hierna verdwijnt de vijftallige formatie achter de coulissen en komt even later weer terug voor de toegift ‘Eufraat’. Even voor elven is het programma hiermee ten einde gekomen. Samengevat: kort maar krachtig!