Geld op? Verveling? Onverzadigbare fans? De redenen voor muzikanten die 20-30 jaar geleden succes hadden om het podium weer op te gaan verschillen nogal, maar de oude garde neemt deze dagen een belangrijk deel van de programmering van de poppodia voor haar rekening. Deze week waren in het Paard van Troje alleen al Joan Armatrading en Steve Harley te zien en vanavond treedt Level 42 er op. Op 27 oktober deden Midge Ure (Ultravox) en Cy Curnin (The Fixx) Zoetermeer aan. 3VOOR12 Den Haag ging een kijkje nemen.
Cy Curnin is sinds begin jaren '80 de zanger van de Engelse new wave band The Fixx. In Nederland scoort de band in 1982 twee bescheiden hitjes en raakt daarna al snel in de vergetelheid. In De Boerderij verzorgt Curnin solo het voorprogramma van Midge Ure. Stipt half 9 betreedt hij het lege podium met een gitaar om zijn nek. Er zijn bij aanvang ongeveer vijftig mensen in de zaal, voor het podium is een rij tafeltjes en stoeltjes neergezet wat het zicht vanaf het podium in ieder geval aantrekkelijk maakt. Cy speelt liedjes die niemand lijkt te kennen en vertelt tussendoor onsamenhangende anekdotes over naar Pakistan geoutsourcede zelfhulplijnen die bellende suïcidalen vragen of ze een vrachtwagen met explosieven kunnen besturen. Lachen met Cy. Het is moeilijk voor te stellen hoe hij klinkt met een complete band achter zich. Zijn stem is krachtig, zijn liedjes mooi, maar zodra het optreden van krap 25 minuten voorbij is, is Cy vergeten zonder indruk te maken.
De Schot Midge Ure is in 1975 Malcolm McLaren's eerste keus om zanger te worden van het nieuw op te richten bandje The Sex Pistols. Midge ziet dat niet zo zitten en verlaat de punkscene om in 1978 de band Visage op te richten. In 1980 scoort Visage met ‘Fade to grey’ een grote hit en al snel daarna breekt Ure's andere band, Ultravox, door met ‘Vienna’, later gevolgd door ‘Dancing with tears in my eyes’. In 1984 schrijft Ure samen met Bob Geldof ‘Do they know it's Christmas?’ voor het Band Aid project.
In de Boerderij zijn ongeveer honderd mensen aanwezig als Ure onder luid applaus het podium betreedt. In spijkerbroek en ruitjeshemd begeleid hij zichzelf op akoestische gitaar en brengt zo een selectie van nieuwe en oude liedjes. Zijn ijzige stem, het handelsmerk uit zijn new romantics tijd, heeft hij nog steeds en hoewel hij er wel eens naast zit, zijn de vocale uithalen indrukwekkend. Door op de juiste momenten slim gebruik te maken van galm wordt dit effect nog eens versterkt en wie zijn ogen dicht doet hoort de snik van Neil Diamond in zijn stem. De kale versie van de Visage klassieker ‘Fade to grey’ is een bijzonder hoogtepunt van het optreden; zonder de gelaagde zware elektronica en beats van het origineel blijft een breekbaar liedje over dat tekstueel weinig op het lijf heeft, maar Ure brengt het puur en overtuigend.
Tussendoor vertelt hij met een flinke dosis Schotse humor over de reünie van Ultravox, de teleurstelling bij journalisten als hij hen vertelt dat er geen interne ruzies zijn en hoe zijn publiek in de loop der jaren is veranderd van gestylde hippe jongeren met puntige bakkebaarden tot kale veertig plussers op stoeltjes. De hits ‘Vienna’, ‘If I was’ en ‘Dancing with tears in my eyes’ komen aan het eind van de set voorbij, waarbij Midge zich muzikaal in bochten moet wringen om de van oorsprong bombastische songs in kale arrangementen overeind te houden. Bij aanvang van de toegift merkt de Schot droogjes op "I hate this encore bollocks, I leave, you clap and you know I come back anyway". Midge Ure heeft er duidelijk plezier in om weer op het podium te staan.