Terwijl Blof de grote zaal van het Paard van Troje plat speelt, wordt er in de kleine zaal over moorden en de dood gezongen. Als onderdeel van het festival Dag In De Branding spelen het Rigor Mortis Ensemble en De Anale Fase in de kleine zaal. Louter moorden worden bezongen door het Rigor Mortis Ensemble. De Vlamingen van De Anale Fase vertolken lieve kleine liedjes met lugubere absurdistische teksten, waarin veel doden vallen. Een gezellig avondje uit!
Als onderdeel van het festival Dag In De Branding, het festival voor nieuwe muziek, spelen op zaterdag 9 oktober het Rigor Mortis Ensemble en De Anale Fase in het Paard van Troje. Op het geplande aanvangstijdstip is de kleine zaal nog nagenoeg leeg. Er wordt nog gewacht op een bus vol publiek dat van een andere festival locatie zou komen. Het blijkt een mini busje te zijn maar er is tegen elf uur dan toch een kleine vijftig man binnen.
Het Rigor Mortis Ensemble mag openen met hun Nederlandstalige murder ballads. Een in Nederland vergeten traditie waar dit trio verandering in probeert te brengen. Onder het motto ‘In koele bloede verwoord’ behandelen ze een aantal beroemde en minder beroemde Nederlandse moorden, zoals de Deventer moordzaak. Mieke Rous doet zingend verslag van de moorden en begeleidt zichzelf daarbij op accordeon. Zij wordt bijgestaan door Dick Dijkman, zanger, gitarist en pianist, en Erik van Loo op contrabas. De sobere muzikale omlijsting en de wat eentonige manier van het verwoorden van de moorden maakt dat het geheel niet zo spannend overkomt. Het in aantal alweer sterk afgenomen publiek helpt hier ook niet aan mee.
De Anale Fase is een kleinschalig Nederlandstalig project van Anna Vercammen en Joeri Cnapelinckx. “Zij verzamelt pianootjes en schrijft teksten, hij zet er hopen noten onder en samen maken ze er liedjes van”, valt er op hun MySpace te lezen. De liedjes zelf zijn lief en klein en worden muzikaal ingevuld met piano, melodica, mini trompet, saxofoon en trompet. Tekstueel is het luguber, absurdistisch en vallen er veel doden. Madam op de pier verdrinkt, mama’s stop je onder de grond en kindjes bengelen aan bomen. “Zie ze aan hun koortjes bengelen, oogjes dicht als koude engelen”, klinkt het in ‘Waar zijn alle meisjes heen’. Teksten gezongen met een dikke vette knipoog en een flinke dosis humor. Juist door deze tegenstrijdigheid werkt het. Hilarisch wordt het even wanneer ze een cover spelen. ”We hebben het geprobeerd, maar zelf liefdesliedjes schrijven lukt niet, dus zijn we er eentje gaan stelen” vertelt Anna, waarna ‘Ik hou van jou’ van Gordon volgt. Met twaalf nummers komt het gehele debuutalbum ‘Uittocht’ aan bod inclusief de Gordon-cover. Een leuk optreden voor een veel te klein publiek dat ook nog eens lauwtjes reageerde. Hoewel ze met dit kleinschalige project nooit echt grote zalen zullen platspelen, maar dat is ook vast niet hun insteek.