Tim Akkerman lijkt nog zoekende naar eigen sound

Oerdegelijk concert in Quatro tent van Crossing Border

Susanne Kooijman ,

Het is een mooie plek om als band, zeker als beginnende band, te mogen staan. Het podium van Crossing Border is niet voor iedereen weggelegd. Ook Tim Akkerman is zich daar terdege van bewust en uit zijn dank aan de organisatie. “Je wordt niet voor niets uitgenodigd”, aldus een erg trotse Tim. Een unieke gelegenheid dus om je als band van je beste kant te laten zien. Maar dat dit niet makkelijk is, bewijst Tim tijdens ‘zijn’ moment op Crossing Border.

Oerdegelijk concert in Quatro tent van Crossing Border

Het is een mooie plek om als band, zeker als beginnende band, te mogen staan. Het podium van Crossing Border is niet voor iedereen weggelegd. Ook Tim Akkerman is zich daar terdege van bewust en uit zijn dank aan de organisatie. “Je wordt niet voor niets uitgenodigd”, aldus een erg trotse Tim. Een unieke gelegenheid dus om je als band van je beste kant te laten zien. Maar dat dit niet makkelijk is, bewijst Tim tijdens ‘zijn’ moment op Crossing Border.

De grote houten Quatro tent is de plek waar de zaterdagavond van Crossing Border wordt geopend. Presentatrice Suzanne Ypma kondigt enthousiast Tim en zijn vier bandleden aan. Echt druk is het nog niet in de knusse tent, die perfect lijkt voor de rustige muziek van Tim en co. Want dat Tim een nieuwe en hele andere weg is ingeslagen, is na de eerste noten al duidelijk. Geen vet aangezette gitaarsolo’s of luide vocalen, maar akoestische popmuziek met een folk randje. Begeleidt door een medebandlid op zang, zingt Tim over het leven en de liefde. De zanger is schijnbaar wat nerveus, want tijdens het tweede lied misplaatst hij zijn gitaarklem en speelt hij een poos in de verkeerde toonsoort. Hij lacht het weg met de opmerking “Ik geef ook gitaarles”. Het publiek kan er hartelijk om lachen en ook Tim lijkt na dit kleine voorval minder gespannen.

Halverwege de set komt er een cover van Coldplay langs. Het lied ‘Fix you’ is geen gemakkelijke keuze. Een wereldband en wereldhit coveren is dan ook een gewaagde keuze, die niet goed uitpakt. Het nummer krijgt geen enkele toegevoegde waarde en wordt gestript tot een saaie, akoestische versie. Helaas wil het eigen werk van Tim ook niet echt veel verder komen dan saaie, akoestische liedjes die nergens spannend worden. Met teksten die vaak naar clichés neigen, over de liefde en het vaderschap. Zijn bandleden weten het nog naar een wat hoger niveau te trekken door hun afzonderlijke kwaliteiten.

Na 45 minuten kondigt Tim het laatste lied aan, wat wederom een cover is. Dit maal van Josh Ritter, een groot voorbeeld van Tim. “Na het horen van deze zanger ging er bij mij een knop om. Zo wil ik ook zijn”, aldus de zanger. Vervolgens speelt hij het beste lied van de gehele set. Of dat aan Tim of Josh Ritter ligt is de vraag. Helaas was dit meteen de enige uitschieter in de nogal saaie set. Tim lijkt nog zoekende naar zijn eigen sound, wat natuurlijk nog niet zo gek is na al die jaren rockgeweld te hebben gespeeld. Vooralsnog is het allemaal wat te veilig en braaf en is het wachten tot hij meer a la Josh Ritter laat zien.