Terwijl in de grote zaal van het Paard cabaretière Brigitte Kaandorp met een gezellig meezingfestijn haar weg naar Ahoy plaveit, spelen zich in de kleine zaal hele andere muzikale taferelen af. Op 12 november deelden The Bullfight en The Mirror Conspiracy het podium voor een avondje zwartgallige murder ballads en herfstige jazz. Een mooi dubbel optreden dat niet zou misstaan op The Hague Jazz of Crossing Border.
Stipt half negen betreden de vijf heren en violiste van The Bullfight het podium. De band trapt af met 'Desmond & Julia' van het eerder dit jaar verschenen album 'Stranger Than The Night'. Ingetogen begeleidt de band zanger Nick Verhoeven die als maniakale verhalenverteller langzaam onder je huid kruipt. Wie zich laat meevoeren wordt vervolgens ruw bij de strot gegrepen tijdens waanzinnige erupties vol snerpend orgelgekrijs, gitaarherrie en staccato vioolgehak. Het merendeel van het publiek loopt de overweldigende opening mis en komt pas tijdens de rest van het optreden binnen, maar kan tot het eind toe genieten van de door duistere figuren bevolkte liedjes van het zestal. Zangeres Daisy Cools van The Mirror Conspiracy mengt zich in het duet 'Waiting for Anthony' en aan het eind van de set, waarbij de stiltes tussen de nummers soms net iets te lang zijn om de sfeer continue vast te houden, sluit The Bullfight met 'Dance with me, damn it' weer net zo overweldigend af als ze een krappe 40 minuten eerder begon.
The Mirror Conspiracy (TMC) doet dit najaar een drietal 'autumn sessions' die in het teken staan van poëzie, schilderkunst en muziek met als thema de herfst. Het optreden in het Paard van Troje is de eerste uit de serie. De band tapt muzikaal gezien uit een heel ander vaatje dan The Bullfight, maar deelt naast violiste Esther Vroegindeweij, ook de passie voor muziek waarin sfeer een bepalende factor is. De lange fusionstukken worden voorafgegaan door soundscapes waarin met name de bijdragen van multi-instrumentalist Ghasem Batamuntu opvallen. Naast saxofoon bespeelt hij een groot aantal blaas- en percussie-instrumenten waarmee hij eigenhandig een extra laag toevoegt aan de muziek. Zangeres Daisy wiegt enthousiast mee op de ritmes terwijl Batamuntu de rust zelve blijft. Behoedzaam put hij uit zijn meegebrachte verzameling exotische instrumenten en als de fluiten of fluitjes niet het gewenste geluid kunnen leveren zet hij zijn stem in voor de juiste muzikale accenten. Hoogtepunt is een nieuw nummer waarin Batamuntu met zware stem een gedicht over een jazzy ritme voordraagt. Het doet sterk denken aan het geluid van hiphop/jazz poëet MC 900 ft. Jesus. Een deel van het publiek heeft het, zoals ondertussen helaas gebruikelijk bij muziek die een beetje inspanning vereist, te druk met onderling converseren en mist zo de essentie van het optreden van TMC.