Een betoverend Praise The Twilight Sparrow in Paradise

Exclusief, sfeervol en oprecht

Jade Yorks | Foto's: Samantha Stauttener en Michella Kuijkhoven ,

De woorden “I miss you” klonken zelden zo intens als vanavond uit de mond van zanger Pascal Hallibert met Praise The Twilight Sparrow. En zo zijn er wel meer zinsneden die op het eerste gezicht simpel lijken maar die op de vrijdag van Crossing Border door Praise The Twilight Sparrow in de Paradise oprecht en sferisch naar voren worden gebracht.

Exclusief, sfeervol en oprecht

De woorden “I miss you” klonken zelden zo intens als vanavond uit de mond van zanger Pascal Hallibert met Praise The Twilight Sparrow. En zo zijn er wel meer zinsneden die op het eerste gezicht simpel lijken maar die op de vrijdag van Crossing Border door Praise The Twilight Sparrow in de Paradise oprecht en sferisch naar voren worden gebracht.

Zittend in een perfecte halve cirkel roept de zeskoppige band al bij de eerste ogenschouw de sfeer van een huiskamerconcert op. Zodra de band van singer-songwriter Pascal Hallibert begint te spelen, wordt dat gevoel versterkt. Een gloed van melancholie werpt zich over de volle zaal af. De donkere, dromerige folk van Praise The Twilight Sparrow klinkt bijna betoverend mooi.

Praise The Twilight Sparrow wordt vaak aangeduid als het soloproject van Pascal Hallibert, ondermeer bekend van Templo Diez en Point Quiet (voormalig White Sands). Wat ooit begon als een studioproject, is inmiddels uitgegroeid tot een act die live net zo overtuigend is als op de plaat. Door tijdgebrek en door de bijzondere omstandigheden die Hallibert nodig acht om de liedjes tot hun recht te laten komen, zijn optredens van Praise The Twilight Sparrow schaars. De concerten die wel worden gehouden, zijn van een dermate kwaliteit dat ze exclusief te noemen zijn.

De band speelt met een breed scala aan verschillende instrumenten. Zo is er de banjo, de viool, de accordeon en het klokkenspel. Het geeft een divers geluid dat toch overbodige poespas achterwege laat. Het is vaak bijna minimalistisch te noemen. De liedjes beginnen klein, bijna gebroken, om langzaam opbouwend naar een bombastisch einde toe te gaan. Het is fijne luistermuziek dat met het luisterende publiek van Crossing Border bijzonder goed tot zijn recht komt.