Di-rect stond al vaker op het podium van het Paard, maar nooit eerder was de tent volledig uitverkocht. Donderdag was dat echter wel het geval. Ongeveer anderhalf jaar geleden leek het doek, na het vertrek van zanger Tim Akkerman, voor de band te zijn gevallen. Een volledig afgeladen grote zaal was getuige van de heropstanding tijdens de clubtour van de Haagse band.
De Pop Up Animal Kids hebben de enigszins ondankbare taak om het voorprogramma te verzorgen. Hoe zeer de band, aangevoerd door Tijmen van Wageningen, ook haar best doet om het publiek mee te krijgen, het wil niet lukken. Het overgrote deel van de aanwezigen gebruikt de speeltijd om biertjes te halen en bij te praten, terwijl de band toch echt geen slecht optreden neerzet. In hun inmiddels kenmerkende rood, geel, groen en blauwe pakjes zetten de vier een strakke set neer met nummers die af en toe doen denken aan The Black Keys en The White Stripes, maar die tegelijkertijd ook weer iets heel eigens hebben. Het is te hopen dat de vier volgend jaar door het SXSW-publiek wel het respect krijgen dat ze verdienen.
Dan is het de beurt aan Di-rect. Ingetogen beginnen zanger Marcel Veenendaal en toetsenist Vince van Reeken met ‘Just a face’. Langzaam voegt de rest van de band zich bij de twee en zo ontstaat het geluid dat zo kenmerkend is voor het nieuwe Di-rect. Stevig, vol, soms een beetje rauw, niet altijd even origineel (de gedachte aan Snow Patrol, Coldplay en Air Traffic treed af en toe wel heel sterk op de voorgrond) maar vooral heel goed doordacht en uitgevoerd.
Daar waar tijdens de festivaltour van deze zomer toch nog wat nummers van het ‘oude’ Di-rect voorbij kwamen, wordt de setlist van deze clubtour bijna volledig gedomineerd door nummers van de nieuwste cd ‘This Is Who We Are’. Alleen ‘A good thing’ en ‘Johnny’ worden in een nieuw jasje nog even uit de kast gehaald. Vooral met de laatste rockende versie krijgt de band de zaal volledig los. Het Paard trilt op haar grondvesten door honderden springende mensen. Terwijl hippie Marcel met een tamboerijn in zijn hand over het podium stuitert en de zaal bespeelt, bezweert gitarist Spike als een soort Grim Reaper de zaal met zijn strakke gitaarpartijen. Ook de andere bandleden zetten met succes hun beste beentje voor. Gelegenheidsbandlid Paul Jan Bakker is inmiddels zo vergroeid met de band dat hij net zo goed aan de vaste line-up toegevoegd kan worden.
Samen met ‘Johnny’ vormen protestsong ‘Flies, ants and elephants’ en ‘Electric submission’ (horen we daar The Who?) de hoogtepunten van de show. Na ruim een uur volgt er een lange toegift met als laatste nummer het bijna hypnotiserende ‘Walk with me’ waarbij presentator Dennis Weening al crowdsurfend de zaal doorgaat. Di-rect bewijst met deze show dat ze niet meer de rockende boyband van een aantal jaar geleden is. Ze zijn volwassen geworden.