Den Haag is met zeven bands goed vertegenwoordigd op SXSW in Austin Texas. Behalve So What, John Dear Mowing Club, NiCad, WOOT, The Deaf en ReBelle, de zes bands namens Music City The Hague, is ook Venus Flytrap deze week in Amerika. Speciaal voor 3VOOR12 Den Haag houden So What, John Dear Mowing Club, Venus Flytrap en de organisatie van Crossing Border een blog bij. Bij deze deel 1.
Joeri Gordijn (So What)
We zitten in The Cactus Room in de 6th street van Austin, we eten volgens Kyle van NiCad ‘Tex-mex’, een mix tussen Mexicaans en Texaans eten, we zijn doodop maar het ‘welkom’ voelt als een warm bad. Een tafel verderop zit Vico van het HPC, daarachter de Remco’s van de Grote Markt, daarnaast Louis Behre van Crossing Border, een tafel verder Majel van het Paard en daar in buurt weer de delegatie van de gemeente Den Haag. Reis je duizenden kilometers om vervolgens in een zaal met zestig Hagenezen te belanden. Eén voor één druppelen de Haagse bands de Cactus Room binnen. We eten en drinken en spreken collectief af om SXSW, dus eigenlijk de rest van de wereld, op zijn grondvesten te doen trillen de komende dagen. Dat kan niet mis gaan.
De reis naar Austin duurde 22 uur. Vertraging op Schiphol waardoor we onze aansluiting miste in Houston, waardoor onze bagage ook nog eens een uur te laat kwam. In het vliegtuig was het gezellig, ook al waren de films in de hoofdsteun ronduit matig (ik heb die vampierenfilm Twilight tien minuten aangehad, wat een drama). Door mensen die niet bang waren om te vliegen werd er veel geslapen, door de angsthazen voorral veel gezweet.
Austin ademt deze week SXSW. Overal waar je kijkt, zie je er iets van terug. Aankondigingen van feesten, aankondigingen van optredens, affiches van taxibedrijven en healthspa’s. Op het vliegveld zat het bomvol met muzikanten, dat zag je niet alleen aan de gitaren die ze bij zich droegen. Ik heb nog nooit zoveel hip volk bij elkaar gezien. Jongens met hoedjes, strakke broeken, halve baarden, hele baarden, nonchalante petjes, ruitjes overhemden, puntlaarzen of bootschoenen. Van over de hele wereld probeert iedereen er zo ‘net niet rocksterrerig’ uit te zien. Wij hebben natuurlijk meteen onze meest opzienbarende outfits aan gedaan, we kunnen niet achterblijven natuurlijk.
Vanmiddag speelt de hele Haagse delegatie in de Maggie Mae’s. Een tent die gisteren tot de nok toe gevuld was met feestende springbreak-gangers. Het belooft propvol te worden en als alle bands zo goed geslapen hebben als wij gedaan hebben, zal Austin inderdaad op zijn grondvesten trillen.
Melle de Boer (John Dear Mowing Club)
Die gitaar past niet in het vliegtuig. Nou, ik denk het wel eng ventje. Het volkomen negeren van het enge ventje en het vliegtuig gewoon met gitaar op de rug binnen wandelen werkt prima. Eenmaal in het vliegtuig zijn er aardige mensen die de gitaar in een kast stoppen. Mowing Rob sterft 1000 doden tijdens de vlucht, zijn voornemen om de reis per boot af te leggen faalde jammerlijk, dus hij moet wel. Hij komt er, na eenmaal veilig in Houston te zijn geland, achter dat de doorreis naar Austin in een doodeng klein bibberig vliegtuigje uit de 50er jaren zal plaatsvinden. Eigenlijk precies zo'n vliegtuigje waar Elvis er een paar van in zijn achtertuin had, maar dan minder luxe. Terwijl Rob nogmaals 1000 doden sterft bij de deur van het vliegtuigje zijn Mowing Sean en ik er door de douane uitgepikt en zijn in 'custody'. De hele Haagse muziekanten bups mocht gewoon doorlopen, samen met nog 1000 andere jongens met gitaren op hun rug. Wij niet.
Een streng verhoor volgt. Wat we hier kwamen doen en wat we ermee verdienden. Omdat Sean in zijn hokje andere antwoorden geeft dan ik in mijn hokje, vertrouwen ze het voor geen cent, het wordt allemaal wat grimmiger en ik bedenk me dat de kans dat we weer teruggestuurd worden niet meer helemaal uit te sluiten is. Uiteindelijk, na een hoop gelul, komt het goed. We moeten zweren geen cent met de optredens te verdienen. Ik verwacht undercover douaniers in het publiek straks. Dit alles is incidenteel omdat ik, afgezien van een incident bij de Mexicaanse grens, nog nooit zoiets heb meegemaakt.
De hele Haagse bups past in het kleine vliegtuigje en inclusief Mowing Rob komen we in Austin aan. Rob wil van deze blog-gelegenheid even gebruik maken om zijn familie te bedanken. Bij deze. Het is avond in Austin, we wachten op de bagage op het vliegveld. Het miegelt van de muzikanten. Strakke zwarte broekjes, puntschoenen en wezenloze blikken. Het hotel is prima. Doodmoe gaan we nog even langs de The Cactus Room, waar Crossing Border en een delegatie van de gemeente Den Haag ons warm welkom heten. Mijn oor zit nog dicht van het vliegen en ik doe net of ik alles versta wat de mensen zeggen. Terug in het hotel schuiven we de twee kingsize bedden die in de kamer staan tegen elkaar en slapen met z'n drieën in een gigantisch bed.