Ze waren te zien in De Wereld Draait Door en Eric Corton gelooft er heilig in dat ze het gaan maken in 2010. Donderdag 4 maart liet The Mad Trist in het Paard van Troje zien of dit eerbetoon terecht is. De media aandacht heeft velen nieuwsgierig gemaakt, want de kleine zaal van het Paard was goed vol.
De Belgische jongens van Team William openen de avond. Waarom de keuze op deze band is gevallen, is niet helemaal duidelijk. Het geluid van Team William ligt namelijk totaal niet binnen het stonerrock genre waar The Mad Trist zich wel toe mag rekenen. Maar als je bedenkt dat Team William voorheen ook het voorprogramma van De Staat heeft verzorgd, de band waarvan frontman Torre Florim het album van The Mad Trist heeft geproduceerd, is Team William misschien toch niet zo’n onlogische keuze.
De nummers van het debuutalbum van Team William zijn gek, poppy en energiek. Echt vernieuwend zijn ze helaas niet. De synthesizereffecten en meezingkoortjes maken het geheel zo nu en dan een beetje standaard en voorspelbaar. Aan de andere kant is het synthesizergebruik een aangename toevoeging. De Synthesizer en gitaar bouwen in het nummer ‘First snow’ op een overweldigende meerstemmige manier naar een mooi climax toe. Het is dan ook bij dit nummer dat de jongens helemaal in de muziek opgaan. Halverwege laat zanger/gitarist Floris zich zelfs van het podium vallen en speelt al liggend, schijnbaar in extase, het nummer uit. Over het geheel genomen is Team William een sterk voorprogramma. De jongens spelen strak en weten het publiek goed te vermaken.
The Mad Trist komt, begeleid door een deuntje uit Sjakie en de Chocoladefabriek, het podium op en knalt er meteen in. Ze moeten wel, want de eerste 15 minuten van de show zijn bepalend. Als het publiek binnen deze 15 minuten besluit dat het The Mad Trist niks vindt, dan krijgt het zijn geld terug. Na de eerste vier nummers blijkt dat niemand van deze no risk deal gebruik maakt. Frontman Arthur benadrukt nog even met zijn zachte g: “Ik vind het vet dat het zo druk is. Het is gewoon goed vol!”, waarna de band zelfverzekerd verder speelt. The Mad Trist bewijst met sterke nummers als ‘Pay the piper’ en ‘Juvenile’ dat ook in Maastricht goede geloofwaardige rock wordt gemaakt. Dat de band goed heeft geluisterd naar andere bands uit het stonerrock genre is duidelijk, maar de jongens geven zelf aan moe te worden van deze eindeloze vergelijking en daarom blijft deze voor nu dan ook achterwege.
Met het wat rustigere en erg mooie ‘Like a parfume’ weet de band, met de spectaculaire lichtshow, huilende koortjes en dreunende bas, het publiek in vervoering te brengen. Maar pas bij “Hair of the dog’, één van de sterkste nummers, gaan de bandleden hard… keihard. Drummer Daan is klein van stuk, maar ramt als een reus en voorziet het geheel van de nodige power. Daarnaast is hij niet bang voor een beetje koebel, erg fijn! De attitude van bassist Luc is wat minder. Hij is een showmannetje en dit doet een beetje af aan de nuchtere en koele uitstraling van de rest van de band. Een tegenvaller is dat de jongens aan het eind besluiten geen toegift te geven, maar direct de signeersessie te starten. De bejubeling van onder andere 3FM dj Eric Corton is zeker niet onterecht, maar misschien is het de jongens inmiddels een beetje naar het hoofd gestegen. Zonde, want ze beginnen eigenlijk pas net.