Het Belgische Mintzkov is weer in het land en speelde zeer overtuigend in de kleine zaal van het Paard van Troje. Als voorprogramma is het Amsterdamse Labasheeda opgetrommeld. De ene band overtuigt, van de andere zou je willen dat de zangeres het podium verlaat.
Behalve een Ierse stad, is Labasheeda ook een Nederlandse band. Zo’n zes jaar geleden opgericht. In dat tijdsbestek heeft de band een aantal bezettingswisselingen ondergaan en is het geluid iets veranderd. De band maakt een experimentele mix van indie, rock en punk met afwijkende muziekstructuren. Zangeres Saskia van der Giessen is geen onbekende, haar vioolspel kennen we ook van Templo Diez en King Me. De nieuwe bezetting is even wennen, maar wat vanavond voornamelijk opvalt bij Labasheeda is de slechte zang. Kan zangeres Saskia zichzelf dan helemaal niet horen?
Als je niet weet dat er in het Engels gezongen wordt, kan je gissen naar de taal. En als je goed luistert, ontwaar je in het gemompel gebroken Engels. Waar haar stemgeluid in het verleden weleens vergeleken is met PJ Harvey, lijkt het hier eerder op een kortademige, krolse Courtney Love. De grapjes vanuit het publiek blijven de rest van de avond doorgaan: 'hoeveel moet er extra betaald worden, om de zangeres van het podium te laten verwijderen?', 'typisch een geval van band zoekt zangeres' en wordt jammer genoeg daardoor meer gedefinieerd als kattengejank. Vervelend voor band en publiek. Als de viool erbij komt en je de zang wegdenkt, valt het allemaal best mee, in ieder geval is de ritmesectie wel strak. Wat dat betreft hadden er vanavond meer instrumentale nummers gespeeld mogen worden.
Na een korte ombouwtijd is het de beurt aan het Belgische Mintzkov. Het is nu een stuk drukker geworden. De laatste keer dat de band hier was, was de zomer van 2008 op Schollenpop. Er wordt afgetrapt met het nummer ‘One equals a lot’, welke afkomstig is van het een na laatste album ‘360°‘. Anderhalf uur lang worden hiervan en van het laatste album ‘Rising Sun, Setting Sun’ nummers gespeeld. Ook de nieuwe single voor Nederland 'Finders keepers' wordt ten gehore gebracht. Zanger Philip Bosschaerts laat meerdere keren weten blij te zijn dat ze weer in Nederland en het Paard spelen, ondanks de technische problemen of het geluid waar de band schijnbaar last van heeft.
Veel is er niet veranderd aan het geluid van Mintzkov, het blijven mooie nummers met hoekige en recalcitrante ritmes en een geweldige samensmelting van gitaar en bas. De zang doet nog steeds ietwat denken aan dEUS, maar wordt absoluut niet als negatief ervaren. In combinatie met de zang van bassiste Lies Lorquet is dit nog aangenamer voor de oren. Mintkov heeft wel degelijk een eigen stijl en dat staat hier als een huis. Omdat Fun Lovin' Criminals ernaast in de grote zaal staat te spelen, wordt het nummer ‘Return & smile’ aan hen opgedragen. Ook de cover ‘Broken English’ van Marianne Faithfull komt langs. Zou het een hint zijn naar het voorprogramma?
Als het laatste nummer ‘Gemini’ semi-akoestisch wordt ingezet, is het geroezemoes achterin de zaal goed te horen. Zonde, want het begin is prachtig om eventjes bij weg te dromen, zeker als je ook nog eens staart naar het grote doek met veranderende gekleurde lichtjes op de achtergrond. Simpel, maar erg doeltreffend. Als toegift worden er nog twee nummers gespeeld, waaronder ‘Mimosa’ van het album ‘M For Means en L For Love’. Van die cd hadden we graag wat meer gehoord. Wellicht de volgende keer als Mintzkov weer Den Haag aandoet, want ook hier zijn wij erg blij dat de band steeds terugkeert.