Kane zette op 25 en 26 februari weer eens voet op Haagse bodem. De band deed in het kader van hun No Surrender Clubtour het Paard van Troje aan voor maar liefst twee concerten. Het voorprogramma werd daarbij verzorgd door X-Factor winnares Lisa Loïs.
Dinand Woesthoff en Dennis van Leeuwen worden tijdens deze clubtour vergezeld door X-Factor winnares Lisa Loïs (plus band). Tijdens een ietwat korte set bewijst de zangeres het niveau van X-Factor ruim ontstegen te zijn. Haar stem is krachtig, warm en zuiver. Jammer dat haar songs niet altijd even toegankelijk zijn, waardoor haar optreden aan kracht moet inboeten. Nadat Lisa Loïs de zaal kippenvel heeft bezorgd met haar grijsgedraaide versie van ‘Hallelujah’ is het de beurt aan de heren van Kane.
De band trapt af met hun meest recente hit ‘No surrender’. Dat de heren de afgelopen jaren niet stil hebben gezeten blijkt wel uit het feit dat gedurende twee uur de ene na de andere hit elkaar opvolgen. ‘Something to say’, ‘Fearless’, ‘Shot of a gun’, ‘Love over healing’, allemaal komen ze voorbij en het publiek vreet ze allemaal even gretig op.
Woesthoff en Van Leeuwen laten zich al twee jaar op het podium en in de studio vergezellen door dezelfde muzikanten en terwijl de mannen goed op elkaar ingespeeld zijn blijven de twee overgebleven Kane-leden de blikvangers op het podium. Alleen toetsenist Nico Brandsen treedt even op de voorgrond. De andere drie lijken op het podium slechts figuranten te zijn.
Als niet Kane-fan vooraan staan bij een Kane-concert is een beetje alsof je op vakantie bent in een land waarvan je de taal niet spreekt en de cultuur niet van kent. Omsingeld door alleen maar enthousiaste fans, kun je bijna niet anders dan je mee laten voeren door wat er op en voor het podium allemaal gebeurd.
En ‘bijna’ lijkt hierin het sleutelwoord. Kane zet een vlekkeloos optreden neer, maar misschien is het wel een beetje te vlekkeloos. Acties die op het podium spontaan over zouden moeten komen, lijken af en toe wel heel erg ingestudeerd. Het komt over alsof Woesthoff net even te veel zijn best doet om erg rock ’n roll te zijn. Ieder nummer wordt eindeloos uitgesponnen alsof het één eindeloze toegift betreft en na twintig keer ‘Den Haaaaaaaaaaaag’ weet je wel dat de band hier haar roots heeft. Maar het lijkt de fans voor het podium niet te deren. Alles wat de band hun voorzet wordt enthousiast meegezongen en elke beweging op het podium wordt bewonderend bekeken.
Uiteindelijk maakt het allemaal niet zoveel uit. De band sluit de avond af met hetzelfde nummer als waar ze de avond mee begonnen en heel het Paard brult uit volle borst mee met ‘No surrender’. De fans krijgen waar ze voor gekomen zijn, twee uur lang genieten van hun favorieten, en gaan vervolgens tevreden weer naar huis.