Iemand ooit een PVV-stemmer ontmoet? Zouden zij zich schamen voor hun rode stip in het stemlokaal? Of strijden ze graag in stilte? Ik ken ze niet. Welk boek ligt er op hun nachtkastje? Reizen ze liever met de trein dan met de auto? Houden ze van de natuur? Verkiezen ze de polonaise boven een buikdans? En bovenal: van welke muziek houden ze? Relevant voor 3VOOR12 Den Haag, want de residentie telt momenteel nogal wat Wilders-stemmers. Wie zijn dat dan?
Ik trok de stoute 3VOOR12-schoenen aan en confronteerde afgelopen zaterdag het winkelend publiek in de Spuistraat met de vragen:
1. Stemde u bij de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart jl. op de PVV?
2. Zo ja, van welke muziek houdt u?
De eerste drie aangehouden, nietsvermoedende winkelende personen blijken toeristen en kijken me met grote ogen en vriendelijk lachend aan. Ze verstaan me niet en blijken de taal niet te spreken. Van een volgende man, type hippie, krijg ik een politiek scheldbetoog van dik tien minuten over de schoften op het Binnenhof. Hij houdt al helemaal niet van muziek.
Moedeloos verplaats ik na drieënhalf mijn werkterrein naar een zijsteeg van de Lange Poten; ver uit het zicht van de massa. Er loopt een vrouw langs, geen opvallend type. Jaar of 40, modern gekleed, twee schoenendozen in de hand en niet gehaast. Ze ziet er vriendelijk uit. Ik stel haar mijn eerste vraag en ze zegt nonchalant ‘Ja’.
Echt waar?
“Ja”, zegt ze weer, “hoezo”?
Even lijk ik uit het veld geslagen, maar bedenk me op tijd de reden van mijn straatinterviews. “En van welke muziek houdt u”? Zonder nadenken lepelt ze haar favoriete artiesten op: “Earth, Wind & Fire, Kane, Anouk en hoe heet die, uh Ali B. vind ik erg leuk”. Ik slik net de opmerking in dat die laatste een moslim is.
Het gesprekje kabbelt reuze gezellig voort. Wat een aardig mens is dit. Ik kan niet anders denken. Innemend, openhartig, sprankelend en hoopvol. Maar waarom stemt deze vrouw op de PVV? En waarom durf ik die vraag niet te stellen? Terwijl ik zeker weet, dat ik met deze aardige vrouw een pittig en prettig politiek gesprek kan voeren. Je weet wel: argumenten uitwisselen, elkaar kritische vragen stellen, aan het denken zetten, begrip tonen, overtuigen. Zoals mensen doen. Nu had ik de kans, maar in plaats daarvan zeg ik: “Earth, Wind & Fire! Dat kan echt niet meer hoor.” Ze kijkt me aan en antwoordt met een glimlach: “Ach, smaken verschillen” en ze loopt door. Ja, denk ik, smaken verschillen.