White Sands/Point Quiet en Templo Diez spreken beide een kant van de alternative country en country noir aan. Daarom is het lastig Deseronto te beoordelen zonder te vergelijken met Templo Diez. Het innemende, avontuurlijke rockrandje dat bij Templo Diez kenmerkend is, wint het van het traditionelere White Sands. Nu, als Point Quiet, lijkt het makkelijker te zijn geworden beide projecten op eigen grond te beoordelen. Dit album is een zeldzaam goed voorbeeld van de sfeer en creativiteit in country noir. Songs als ‘Norteña’ en ‘Venom mind’ zijn van absolute schoonheid. Point Quiet laat zich inspireren door tradities, maar is zeker niet langer als zodanig te bestempelen.

Met de nieuwe naam lijkt Point Quiet ook meer een eigen gezicht te hebben gekregen. Door Pascal’s stem is de vergelijking met Dez Mona te maken, maar ook Calexico, Audiotransparent en Cherry Ghost liggen af en toe voor op de tong. Ondanks de treffende bandbezetting blijft er een zweem van lo-fi singer-songwriterschap om de songs hangen. Die eenvoud verzorgt een sierende bescheidenheid, waardoor de atmosfeer intiem blijft. Point Quiet voert je naar uitgestrekte oorden, precies zoals de beste muziek in dit genre moet doen. De uitzichten op Point Quiet zijn echter net even anders; de invloed van de lage landen.