At the close of every day is zo’n band die je op de landelijke radiostations niet veel tegenkomt, maar die in de vaderlandse muziekscene toch al heel wat jaartjes succesvol meedraait. De band, bestaande uit Minco Eggersman (zang en drums), Axel Kabboord (gitaar) en Bart Looman (bas), brengt nachtmuziek, een mix van melancholische pop en emo. Afgelopen donderdag 11 maart maakten ze hun opwachting in het Paard.

De kleine zaal van het Paard heeft die avond wel wat weg van een huiskamer. De bankjes die normaal gesproken langs de wanden staan, staan nu voor het podium. Ze worden bezet door een kleine schare fans die ontspannen wachten op het optreden van de hoofdact van vanavond: at the close of every day. Maar eerst is het de beurt aan Kim Janssen. De Groningse singer-songwriter staat wat timide op het podium, maar weet het publiek wel warm te krijgen voor zijn rustige luisterliedjes. Dat zijn liedjes veel van hetzelfde zijn en het verlegen kunstje wat Janssen opvoert op gegeven moment een beetje 'oud' wordt, lijkt de aanwezigen niet te deren.
 
Vervolgens is het de beurt aan at the close of every day. Zowel in het Nederlands als in het Engels kruipt de muziek van het trio onder je huid. Je kan bijna niet anders dan je onderwerpen aan de dreigende ondertoon van de sombere nummers. De toon is snel gezet. Het muisstille publiek laat zich meevoeren door de wolken die zich lijken samen te pakken in de zaal. De donkere en soms zelfs wat dreigende nummers voeren je mee terug naar de jaren '80. Een decennium waar de band zich wel in thuis lijkt te voelen. Er komen gedurende de avond zelfs wat covers uit die tijd voorbij. Zo zet de band een prachtige eigen versie van de klassieker van The Church, 'Under the Milkyway', neer. 
 
At the close of every day maakt haar reputatie ook vanavond weer waar. Ze geven het publiek waar het voor gekomen is: luistermuziek waar je bij weg kan dromen. De avond eindigt even heftig als ze begon, met een geweldige versie van Doe Maar's 'Bang'. Het publiek vraagt schuchter om een toegift en die krijgt ze. Eén liedje en dan verdwijnt de band van het podium. Een nuchtere show zonder toeters en bellen. Nachtmuziek zonder fratsen. Die heeft de band namelijk niet nodig om haar boodschap over te brengen.