Ellen ten Damme durft alles te geven

En een aangemane opening van Headlife

Jeroen Thijssen | Foto's: Michella Kuijkhoven ,

De Nederlandse zangeres/alleskunner Ellen ten Damme tourt op dit moment door Nederland met haar nieuwe cd ‘Durf Jij?’. Op donderdag 10 juni was het Paard van Troje aan de beurt, waarbij de Haagse band Headlife het voorprogramma mocht verzorgen.

En een aangemane opening van Headlife

De Nederlandse zangeres/alleskunner Ellen ten Damme tourt op dit moment door Nederland met haar nieuwe cd ‘Durf Jij?’. Op donderdag 10 juni was het Paard van Troje aan de beurt, waarbij de Haagse band Headlife het voorprogramma mocht verzorgen.

Headlife lijkt in eerste instantie toch een beetje een verrassende supportact bij Ellen ten Damme, maar met volledige band geeft Ellen eigenlijk ook gewoon een rockshow. Headlife speelt een goede set van acht nummers. Helaas komt de door de band veel gespeelde cover van Pearl Jam (‘Even flow’) niet voorbij, maar aan de andere kant is het ook gewoon beter om lekker je eigen materiaal te spelen. Headlife komt verrassend goed over in de grote zaal van het Paard. Als je de band al een paar jaar volgt, merk je toch dat er groei in de band zit. Bij vlagen is het nog wel wat eentonig en vooral de teksten zijn niet altijd even sterk, maar een aantal tracks zijn toch zeer catchy. Headlife staat binnenkort op Vlietpop en Plein Open, waar de band mag aantonen ook een uitstekende festivalband te zijn.

Ellen ten Damme doet naast theaters ook diverse poppodia aan in het kader van haar nieuwe cd. Met uitzondering van ‘Daar waar jij wil zijn’, zijn alle liedjes gedichten van Ilja Leonard Pfeifer die door Ellen vertolkt worden. Ellen ontpopt zich deze avond als absoluut showbeest en laat zichzelf van al haar kanten zien. Zo verandert ze van spannend en uitdagend tot wild en psychotisch tot schattig en ingetogen.

Alle nummers van ‘Durf jij’ komen voorbij, met de opener ‘Ik hoop dat het slecht met je gaat’, maar tussendoor is er ook nog ruimte voor wat uitspattingen naar de Beastie Boys (‘Fight for your right’) en een heuse knipoog naar Amy Winehouse. “Ik ga niet naar rehabilitatie, nee..nee..nee!” Ook is er een kleine verkleedpartij waarin Ellen tape van haar lichaam en mond scheurt om intens met een lied te vervolgen. Helaas komt dit niet helemaal over, waardoor dit niet echt begrepen wordt door het publiek. Verder brengt Ellen, maar ook zeker haar band, een dijk van een optreden. Soms speels, soms fragiel, en soms regelrecht uitdagend weet Ten Damme het publiek te pakken.