Na een korte woordenwisseling tussen Jezus en Adolf Hitler slaat de laatste de hand aan zichzelf en laat een afgeladen LVC meedelen in zijn vreugdevolle ontlading. Even later verschijnt een agent ten tonele die Oderus Urungus, zanger van Gwar, vraagt of deze drugs op zak heeft. De diender wordt aan een houten paal geregen en bungelend aan de stok (in door de achterkant, uit door de nek) door twee man het podium afgedragen. Maar niet voordat zijn armen zijn afgerukt en liters bloed de zaal inspuiten. Leiden, 15 juli 2010: welkom in de door monsters, mutanten, bloed, crack en heavy metal bevolkte wereld van Gwar.
Al vijfentwintig jaar staat de Amerikaanse shockrockband Gwar garant voor weinig zachtzinnige muziek en dito optredens. De band bestaat dan ook uit aan crack verslaafde aliens die door hun manager als slaven op aarde geëxploiteerd worden en iedere avond met hun aartsvijanden moeten afrekenen. In dat licht bezien is het volstrekt logisch dat ieder optreden van de band al snel ontaardt in één grote bende waarbij fel gekleurde lichaamssappen vrolijk in de rondte spuiten en afgehakte ledematen over het podium slingeren.
Voordat er maar een noot gespeeld is rolt het eerste latex hoofd al over het podium en gaat de tuinslang open voor een bloedfontein die tot ver voorbij de mengtafel reikt. Voor het in groten getale op de show afgekomen publiek is dit het startsein voor een pogo-, beuk- en crowdsurf festijn zoals dat in de meeste zalen in Nederland al jarenlang politiek correct verboden is. Dat de muziek een ondergeschikte rol speelt in het spektakel is al snel duidelijk. In de bak herrie die op het podium geproduceerd wordt is het moeilijk nummers te herkennen en het geschreeuw en gegrom van Urungus is volstrekt onverstaanbaar. Wat we zien is een reeks bizarre sketches met allemaal hetzelfde verloop: hak, tsjak, troep op je pak. Maar wat maakt het uit als robots en mutanten met elkaar op de vuist gaan, de Nazi Pope van zijn darmen wordt ontdaan en een grote robotvogel met rode lampjes op zijn kop (die zo groot is dat hij nauwelijks op het podium past) in de pan wordt gehakt?
Wie niet in de ongein meegaat ziet vijf mannen van middelbare leeftijd in strings met ontblote achterwerken en latex protheses beroerde toneelstukjes opvoeren. Maar wie open staat voor een avondje over-the-top onzin en een wit T-shirtje heeft aangetrokken heeft de avond van zijn leven. Na een uurtje spuiten en schrikken is het tijd voor de toegift. De profeet Mohammed komt 'Jihad! jihad!' schreeuwend het podium op en is uitgedost met een bom op zijn hoofd, precies zoals we hem kennen uit de Deense cartoonrel. Wat precies de boodschap is blijft onduidelijk, maar de clou is dat er uiteindelijk bloed uit zijn oren spuit. Het optreden wordt afgesloten met een heuse meezinger en het ondertussen met van alles en nog wat besmeurde publiek doet enthousiast mee. De smurriekanonnen worden nog eenmaal opengedraaid om tot de laatste druppel geleegd te worden. Terwijl doordrenkte Gwar fans na afloop in de straten van Leiden toevallige passanten de stuipen op het lijf jagen, is voor de schoonmaakploeg van het LVC de avond nog maar net begonnen.