"Camera! Er staat iemand te kotsen in de tuin! Camera!” “Waar is de cameraman? Er loopt iemand met zijn broek op zijn hielen in de slaapkamer!” “Camera! Waar is de camera!? Er staan er twee te zoenen op de wc.” Het is bij Bram thuis, half tien ‘s avonds pas, en we nemen een clip op.
In het vorige dagboek (deel negen, wat dit deel tien maakt en dus een mijlpaal) hadden we het over de volgende single. Na lang overleg en met wat commercieel inzicht hebben we uiteindelijk gekozen voor ‘Passe partout’, het akoestische nummer. Na dit besloten te hebben, moest er natuurlijk een clip komen. Met een leuk idee, wat ook nog bij het liedje past. Eerst zaten we te denken aan het Pocahontas verhaal met blauwe wezens op een verre planeet, maar dat bleek uiteindelijk financieel niet haalbaar. Daarom gingen rond de tafel zitten.
Iedereen kent de momenten dat je bij jezelf denkt ‘wat zou het vet zijn als er hier een camera bij was geweest’. Bij So What hebben we dit aardig vaak, vooral tijdens feestjes. Mensen die uit ramen springen, opblaaszwembadjes in kamers, gaten in de muren en erger. Op verjaardagen worden er dan altijd de meest ‘legendarische’ verhalen gedeeld onder leeftijdsgenoten, de één nog vunziger dan de andere, totdat de verjaardag zelf uitmondde in een ‘legendarisch’ verhaal. Wij wilden zo’n ‘legendarisch’ feestje wel eens vastleggen, wat eigenlijk helemaal niet zo bleek te zijn.
Waarom geef je ruig feest bij een lief akoestisch liedje? Een liedje met schattige koortjes en een tekst over de liefde (tenminste, op het eerste gehoor). Nou. We hebben eigenlijk geen idee. Het leek ons gewoon een grappig idee. Een druk feest, met een lief liedje. Het kan een soort van ‘de goede oude tijd gevoel’ over het geheel heen gooien. En natuurlijk om bij iedereen die ooit een legendarisch feestje heeft meegemaakt een glimlach van herkenning op zijn gezicht te toveren.
Hoe organiseer je een legendarisch feest? Simpel. Je nodigt te veel mensen uit en koop veel te veel drank in. Om het feest gaande te houden moet je er ook voor zorgen dat er vette saucijzenbroodjes zijn. Dat is het eigenlijk wel. Er is alleen één ding wat lastig is, een goede locatie. Want het probleem met ‘legendarische’ feestjes is dat er altijd wel iets kapot gaat. Muren, glazen, polsen of relaties. Gelukkig woont zanger Bram in een huis waar al vaker feestjes gegeven worden en hij hoopte dat we, als we alles goed zouden regelen, de boel wel heel zouden kunnen houden.
Helaas. De dag na het feest zaten er toch gaten in de vloer, duurde het een week voordat het tapijt weer droog was, moest Bram uit plastic koffiebekertjes drinken en de buren hebben hem eigenlijk ook niet meer aangekeken.
Het feest begon als elk ander feest, maar dan vijf uur vroeger. We hoopten dat rond twaalf uur iedereen wat losser (lees ‘katje lam’) zou zijn en de cameraman ongestoord zijn beelden kon schieten. Normale feesten beginnen natuurlijk pas om één uur ‘s nachts weten de partygangers onder de 3VOOR12 Den Haag lezers. Uiteindelijk bleek rond half tien iedereen al zo ‘los’ te zijn dat de cameraman geen enkele moeite had om beeldmateriaal te vinden. De shots van kruipende mensen, zoenende mensen, springende mensen, zingende mensen en zuipende mensen waren overal. Het waren er zelfs zo veel dat lang niet alles gefilmd kon worden. De camera werd van hot naar her gesleurd en meer dan eens kreeg hij daarbij een vol flesje bier in de lens. Het resultaat is te zien op YouTube (of hieronder). Het feest duurde tot zeven uur in de ochtend. Daar zijn geen beelden meer van, de cameraman kon het niet meer aan. Wel denken we dat er binnenkort een extended versie van de clip te huur zal zijn achterin de videotheek ergens.
Wat gaan we nu verder doen? We hebben afgelopen vrijdag onze eigen première gehouden. Gewoon in de woonkamer van een vriend van ons. Iedereen in het netjes, een rode loper, auto met chauffeur en flessen prosecco (champagne was te duur). Doen of je beroemd bent, voor je eigen vrienden. Wen er maar aan. De clip staat online, en wordt als het goed is op het moment geplugd bij de radiozenders. Nu maar hopen. Hopen dat mensen het liedje kunnen waarderen, of mee kunnen gaan zingen zelf. Hopen dat mensen de clip kunnen waarderen, en niet struikelen over het overmatige drank gebruik van sommige individuen (wat ook wel weer grappig zou zijn).
De komende maanden staan er behoorlijk wat optredens (buiten Den Haag) op het programma. En zeer waarschijnlijk schrijven we het volgende dagboekdeel vanuit het vliegtuig terug vanuit Austin waar we natuurlijk spelen op het SXSW festival met zes andere Haagse bands! Dat beloven weer legendarische feestjes te worden. Camera!