Gedreven The Veils in het Paard van Troje

Goede klik tussen band en publiek

Jeroen Thijssen | Foto’s: Peter de Hoog ,

Met de release van de nieuwste cd ‘Sun Gangs’, is het voor The Veils weer de tijd om een tour te doen. Ook in Nederland doen zij diverse plaatsen aan, onder meer Breda, Eindhoven en Amsterdam. Op zondag 14 februari deed het kwartet het Paard in Den Haag aan.

Goede klik tussen band en publiek

Met de release van de nieuwste cd ‘Sun Gangs’, is het voor The Veils weer de tijd om een tour te doen. Ook in Nederland doen zij diverse plaatsen aan, onder meer Breda, Eindhoven en Amsterdam. Op zondag 14 februari deed het kwartet het Paard in Den Haag aan.

Speciaal voor Valentijnsdag heeft Finn Andrews wat Nederlands geprobeerd te leren. Hij had een prachtige volzin in gedachten, maar wist niet meer te onthouden dan “mijn liefje”. De niet altijd even spraakzame zanger is vanavond op dreef. Zeker als het publiek flink zich laat horen en er een vibe tussen band en publiek ontstaat. Dat maakt een optreden net even iets specialer. De normaal zo ingetogen band speelt gedreven en ragt er op sommige momenten flink op los. Een van de gitaren van Finn is al aan elkaar vastgetaped bij de strap, en deze krijgt er weer flink van langs.

Bassiste Sophia Burn grapt met Andrews en er wordt ook leuk gereageerd op de opmerkingen vanuit het publiek. Na de aankondiging dat het de verjaardag van de drummer is, is alle schroom van de schouders gevallen. Eerst zingt het publiek nog slapjes ‘Happy birthday’, wat zeer kortstondig is en snel dooft, maar een adem later klinkt er ineens een volledig ‘lang zal ‘ie leven!’. De band is overrompeld, Andrews weet niet meer wat hij moet zeggen en juist op dat moment is die klik met de zaal. Na enkele pogingen en lachstuipen is de band klaar voor het nummer ‘House she lived in’.

De set blijft ijzersterk met liedjes als ‘Jesus for the jugular’, ‘Sit down by the fire’ en ‘Three sisters’. ‘Scarecrow’ is de afsluiter van de reguliere set. Dit gaat over mensen die een beetje op straat hangen en aphatisch voor zich uit staren. Finn ziet zichzelf later ook zo worden, zorgeloos. Het zijn er in Den Haag een stuk minder, valt hem op. Een Brit in het publiek roept dat het drugdealers zijn, waarop Finn van zijn toekomstbeeld afstapt.

Na de verplichte pauze speelt Finn twee liedjes solo, ‘The tide that left and never came back’ en een wat uitgeklede maar niet minder mooie versie van ‘Lavinia’. De afsluiting is weer met volledige bezetting en is een prima afsluiting van het optreden. Helaas werd het prachtige ‘Lions after slumber’ niet gespeeld, misschien het enige smetje op een uitstekend optreden.