Column: ‘Rob & Roll’ (31)

Gevecht tegen het zuur

Rob Vondracek ,

Onze Haagse trots Golden Earring zat afgelopen donderdag in De Wereld Draait Door. En ik moet bekennen. Ik voelde een enorme trots opwellen. Daar zaten vier wat oudere Haagse heren enigszins nonchalant hun successen te pareren. Tournees door de VS, nummer 1 hits en het gebruik van ‘When the lady smiles’ als campagnesong voor Hillary Clinton, slechts enkele wapenfeiten uit meer dan vijftig jaar Earring geschiedenis.

Gevecht tegen het zuur

Onze Haagse trots Golden Earring zat afgelopen donderdag in De Wereld Draait Door. En ik moet bekennen. Ik voelde een enorme trots opwellen. Daar zaten vier wat oudere Haagse heren enigszins nonchalant hun successen te pareren. Tournees door de VS, nummer 1 hits en het gebruik van ‘When the lady smiles’ als campagnesong voor Hillary Clinton, slechts enkele wapenfeiten uit meer dan vijftig jaar Earring geschiedenis.

De bekende interviewer vond dat de heren wel iets enthousiaster mochten zijn over hun staat van dienst. Maar men schudde het hoofd. "Lekker belangrijk", een Haagse manier van uiten. "Doe lekker normaal." En dan na het interview, dat meer op een kwelverhoor leek, toonden de fabuleuze Haagse Vier hun kunsten. En hoe! Met een sobere drumstellage (kicke sound, dat kleine snaredrummetje van Cesar) een akoestische gitaar en een elektrische bas, rockten de Earring DWWD plat met een souplesse en gemak waar ik steil van achterover sloeg. Shit! Als je dit op je zestigste nog kan, dan is nu aangetoond dat rock ‘n roll een gezonde levensstijl is. Wat mij betreft gaan ze door totdat ze van het podium afzakken. Beter dat, dan verzuurd je pensioen af te moeten wachten.

Engelse wetenschappers hebben ooit onderzocht hoe het komt dat Mick Jagger er op zijn zestigste nog zo’n jonge en vitale uitstraling heeft. Een kenmerk dat wel meerdere oudere rockers ten deel valt. Het komt door de endorfine-achtige stoffen die vrijkomen bij de combinatie van lichamelijke inspanning met intense concentratie (vooral bij sologitaristen en zangers) en het feit dat ze doen wat ze het liefste doen. Helemaal los gaan op het podium en daarvoor geadoreerd worden. Dat schijn je tot je tachtigste te kunnen volhouden. Zelfs als je dat combineert met de nodige chemicaliën. Gelijk Grace Jones en Iggy Pop. Beter dat dan te vechten tegen het zuur, zoals de door mij innig bewonderde helaas te vroeg gestorven dichter en schrijver Johnny van Doorn ooit als boektitel opschreef. Naar buiten jong mensch, weg met de stress, weg met het gezeik!

Ik kan nu natuurlijk gaan zeggen dat ik het idioot vind dat Starcatcher voor 3FM allerlei flauwe capriolen moet uithalen om op de radio te komen voor hun ‘15 minutes of fame’. Dat mijn collega-columnist Melle de Haïti-actie wel heel erg flauw door de bloedige modder trekt. Dat de PVV wel heel zot is geworden om 150 miljoen te willen bezuinigen op cultuur in de stad (zijn ze nu helemaal van de pop gerukt!). Dat het straatzout op was en ik mega op mijn bek ben gegaan waardoor ik al weken met een gekneusde schouder rondloop. Dat op mijn  fietsroute de Loosduinsekade aan twee kanten wordt opengebroken, zodat je met gevaar voor eigen leven tussen het snelverkeer moet rijden met je fietsie. Dat ik het schandalig vind dat ook in 2009 de Haagse KoninginneNach het drukste en meest bekende festival is (blijkt uit de Stadsenquête), maar voor de editie 2010 wel weer heel erg hard moest knokken voor hun welverdiende subsidiecenten. Dat het Spuiplein weer op de schop gaat, zodat Plein Open misschien voor de zoveelste keer moet gaan verkassen.

Maar dat doe ik lekker niet! Ik ga een gitaar pakken en heel hard rocken, blazen en scheuren, tot ik erbij neerval! Lang leve de rock ‘n roll!