De avond begint droog, maar vlak na het optreden van Moke begint het dan toch echt te regenen, en hard ook. Hoewel veel mensen het door het weer voor gezien houden, blijven de meeste bezoekers onverstoord staan voor de optredens van onder andere Triggerfinger, The Asteroids Galaxy Tour en afsluiter La Caravanne Passe.
De Texaan Guy Forsyth is qua sound een beetje het buitenbeentje op het festival. Door presentator Rene wordt hij omschreven als een echte bluesheld. Als de zanger zijn strot opendoet blijkt meteen waarom. Er huist heel wat kracht in zijn stem en ondanks de rauwe rand, blijft zijn stem toch fijn om te horen en galmt waarschijnlijk door heel Delft. Je waant je even in Texas tussen cowboys en paarden. Country en blues in een hedendaagse mix. Als halverwege de show de Stille Fanfare (één van de theateracts op Westerpop) over het podium wandelt, weet Forsyth niet hoe hij ’t heeft. “Ik had net een waanzinnige hallucinatie. Of zagen jullie ze ook?” Zijn behendigheid op instrumenten als de mondharmonica, zingende zaag en gitaar zijn ook indrukwekkend. Forsyth heeft er vast weer veel fans bij gekregen na Westerpop. (SK)
Woot heeft duidelijk een prima signaal afgegeven, ze mogen invallen voor de Noorse band World Service die niet kan optreden op Westerpop. De jonge Hagenezen hebben vandaag dertig cd’s meegebracht welke na het optreden in no-time worden verkocht. De heren zijn zelf niet geheel tevreden over het geluid en ook de zanger kampt met lichte stemproblemen. Hierdoor was niet alles even zuiver, maar het optreden is er zeker niet veel minder om. Het geluid valt alleszins mee en zo ontstaat er een heus feestje. Het drietal timmert aardig aan de weg, en vindt naast de invloeden van Radiohead, The Beatles en Jimi Hendrix haar eigen catchy geluid. In juli 2009 zei Woot dat ze dit jaar op Pinkpop zouden optreden. Dat is niet gelukt, maar het is goed om die ambitie te hebben. En als ze zo doorgaan is het ook zeker niet uitgesloten, dit is namelijk een prima eigenwijze band die het publiek weet te pakken met hun sound. (JT)
Wat valt er nog te schrijven over een geweldige band als Moke? Na hun doorbraak bij De Wereld Draait Door ontstond een ware mediahype. Hun albums ‘Shorland’ en ‘The Long & Dangerous Sea’ zijn beide zeer succesvol. Mede daardoor zorgt het Amsterdamse 5-tal vanavond voor een stampvol festivalterrein. De styling en fake-arrogantie zijn on-Nederlands en ten onrechte vaak belachelijk gemaakt, maar des te leuker om naar te kijken. In rap tempo, een enkele keer kondigt zanger Felix Maginn een nummer aan, komen de (Britpop)nummers voorbij. Maar waarom lullen als je aan de lopende band zulke muzikale hoogstandjes kan laten horen. Hits als ‘Last chance’, ‘Switch’ en ‘Here comes the summer’ zorgen voor een uitzinnig publiek. Het laatste nummer zorgt voor een massaal applaus. Na een dik uur verlaten ze één voor één het podium, maar aan alle goede dingen komt een eind. Toch jammer dat ze niet even de catwalk betreden hebben. Al was het maar om de critici een fashion-poepie te laten ruiken. (AE)
Het Poolse duo Shiny Beats moet de kunsten vertonen in de stromende regen, maar onverstoord gaan ze verder. Weliswaar wat aan de achterkant van het podium opgesteld, proberen ze er een feestje van te bouwen. Shiny Beats is amper een jaar samen maar speelt al prima samen. De combinatie van alternatieve rock met wat dance en rave invloeden is een mix die goed aanslaat. De invloeden van Franz Ferdinand maar ook Depeche Mode zijn ruim aanwezig, de klanken doen zelfs nog een beetje denken aan een harde variant van de Pet Shop Boys. Het is jammer dat de zang niet echt geweldig is, dit zou een nummer als ‘Stars’ een echte knaller kunnen maken - maar sowieso is dit een bandje waar je bij uit je dak kunt gaan. (JT)
Het zit The Asteroids Galaxy Tour niet mee vanavond. Vlak voor hun optreden los gaat, barst de hemel open. Het terrein verandert in een modderige glijbaan en veel mensen, gehuld in gele poncho’s, glijden naar de uitgang. Ondanks dat blijft het toch nog best druk voor het podium. Het onweer heeft zelfs extra gejuich tot gevolg. De band laat op het podium een wat aparte opstelling zien. Zo staat de drummer haaks op het publiek, helemaal links op het podium. De frontvrouw staat echter wel in het midden, in haar glitterpak valt ze zelfs als je achter op het veld staat nog op. Live wordt de band bijgestaan door een klein blazersensemble. Toch mag het niet uitmaken. De zangeres zingt tergend hoog en de liedjes lijken veel op elkaar. Het ziet er allemaal leuk uit, maar het oor wil ook wat. (SK)
Na Moss heeft Westerpop met Triggerfinger nog één van de betere bands van het afgelopen Lowlands festival te pakken. Ze zijn druk bezig met een nieuw album en spelen daarom slechts op vier festivals in Nederland, en dan is het extra leuk dat ze (naast Lowlands, Pinkpop en Paaspop) hebben gekozen voor het toch wat kleinere Westerpop. Ondanks de regen is er nog steeds veel publiek gebleven om dit Belgische rocktrio aan het werk te zien. Het blijft indrukwekkend te zien hoe een trio zo’n enorme geluidsmuur kan produceren. De basis voor de moddervette rock wordt gelegd door drummer Mario Goossens die het tempo hoog legt. Bassist Paul van Bruystegem heeft wel wat weg van een blok graniet en bast daar op zijn gemak, zo lijkt het, overheen. Ruben Block, als altijd strak in het pak, is de gentleman maar zodra hij zijn gitaar aanraakt en mond open doet komt het beest in hem los. Zijn stemgeluid is diep en laag maar ook gebruikt hij zijn hoge kopstem om wat extra emotie in te brengen. Triggerfinger zorgt vanavond voor een flinke dosis smerige bluesrock. (RK)
Westerpop heeft met afsluiter La Caravane Passe voor een voor het grote publiek onbekende band gekozen. La Caravane Passe is een groot en bont gezelschap met een indrukwekkende hoeveelheid aan instrumenten waarmee ze een feestje willen bouwen. Naast Oost-Europese invloeden hoor je ook Latijns-Amerikaanse invloeden en Afrikaanse klanken. Balkan, salsa, flamenco, tango maar ook klassieke invloeden hoor je terug in de muziek. Ondanks de grote hoeveelheid hemelwater is er toch nog aardig wat publiek gebleven. Maar als blijkt dat deze band niet volledig kan overtuigen en een echt feestje uit blijft, vertrekken er steeds meer naar huis. Het zomerse vrolijke Balkan geluid komt niet helemaal uit de verf tussen de plassen en modderpoelen op het veld. La Caravane Passe geeft een leuk optreden maar is helaas niet de spectaculaire afsluiter die je Westerpop, met zo’n sterke line-up, zou gunnen. (RK)