Waterpop 2010 had geen betere dag kunnen treffen. Zaterdag 14 augustus scheen de zon volop en liep het Hofpark in Wateringen vol met blije bezoekers. 3VOOR12 Den Haag deed verslag van de hele dag. Lees hier de verslagen van de middag.
De leden van The Upstairs zijn net terug van vakantie en beter kan je de werkweek niet beginnen met een optreden op Waterpop. Het trio is de winnaar van Waterproof en wil dat vanmiddag bewijzen. Het trio begint ingetogen om later het podium af te rocken. Zanger/gitarist Lesley Warendorff steekt zijn trots niet onder stoelen of banken en roept ontelbare keren dat hij het bijzonder vindt dat er zoveel publiek staat. Dit publiek is duidelijk in zijn sas met het optreden van deze drie jongemannen. Van begin tot eind staat de set als een huis en ziet Waterpop een goed optreden te zien. De band is in korte tijd enorm gegroeid en het vele optreden heeft zijn vruchten afgeworpen. Liedjes als ‘ Crazy’ , ‘Don’t you make me feel good’ en ‘Everything’ vlammen de pan uit. Deze festivaldag is nu al geslaagd met dit stralende optreden. (CJ)
Johannes Sigmond, beter bekend onder het wielren-pseudoniem Blaudzun, wordt geroemd om zijn kalme en vooral hele intense liedjes. Meestal deelt hij het podium alleen met zijn gitaar, maar vandaag niet. De singer-songwriter heeft een hele groep muzikanten meegenomen naar het Westland. Cello, viool, pauk, accordeon en percussie brengen wat meer tempo in de normaal gesproken zo ingetogen liedjes van de Utrechtenaar. Dat is misschien maar goed ook want het mooie weer leent zich vandaag wat minder voor de ietwat deprimerende maar oh zo mooie klanken die Blaudzun normaal gesproken voortbrengt. En alhoewel de nummers misschien wat minder ingetogen zijn dan normaal verliezen ze door de muzikale aanvulling niets van hun intensiteit. Het binnendruppelende publiek lijkt het wel te kunnen waarderen en de wat bekendere nummers zoals radiohitje ‘ Quiet German Girls’ (voorafgegaan door een ‘ zijn er nog Duitse dames op het veld’) kunnen rekenen op een warm applaus van het Westlandse publiek. (MP)
In de festivalkrant melden de heren van het Duitse Dyse al dat de meeste journalisten geen bal snappen van hun muziek, en misschien is dat wel zo. Je zou ze kunnen vergelijken met een opgevoerde versie van The White Stripes of Queens of the Stone Age, maar de Duitsers zijn op het podium vooral heel erg zichzelf. Ze vermaken het publiek met melige praatjes en vooral met een enorme bak herrie. Als door de duivel bezeten slingeren ze loeiharde gitaarriffs en superstrak drumwerk de atmosfeer in. Om beurten schreeuwen de twee hun teksten in de microfoon. De uiteindelijke vraag is of je dit wel moet of wilt snappen. Deze muzikale Blitzkrieg valt in ieder geval goed in de smaak bij degenen die zich vooraan het podium hebben verzameld. De metalheads zullen ongetwijfeld morgen trots naar de blauwe plekken kunnen wijzen die ze aan de pit hebben overgehouden, de emo’s pinken gewoon nog een traantje weg. (MP)
Waterpop heeft een neus voor talent en gaat er prat op om acts in wording op het programma te hebben. Go Back To The Zoo valt in deze categorie. Gemazzeld met enkele hits maakt Go Back To The Zoo rond half vier zijn opwachting. Dit Amsterdamse kwartet is erg hot. Het is druk vooraan het podium. Onlangs verscheen de debuutplaat ‘Benny Blisto’. Deze is lovend ontvangen bij de muziekpers. Als het album net zo klinkt als het optreden geven wij de critici volkomen gelijk. Go Back To The Zoo brengt een lekkere frisse sound met fijne in-het-gehoor-liggende popliedjes. De symphatieke frontman Cas Hieltjes is de juiste man op de juiste plaats. De band is het niveau van doorsnee bandje ontstegen. Er staat een Nederlandse band van formaat op het podium. Het viertal oogt professioneel. De liedjes doen de rest. Niet alleen singles ‘Hey DJ’, ‘ So Electric’ en ‘Beam Me Up’ zijn enorm smakelijk. Ook het twee-stemminge ‘Fuck you’ en slotaccoord ‘ I Love It’ zijn niet te versmaden. Volgende week speelt de band op Lowlands. Op naar Pinkpop zullen we maar zeggen.(CJ)
Een band, met een nogal vreemde -moeilijk te onthouden- naam mag in de late middag het Waterpop-publiek entertainen. Pure Reason Revolution is een Britse band die zeven jaar geleden opgericht is aan de Universiteit van Westminster. Het kwartet heeft al twee albums op zijn naam staan, een derde is in de maak. Wat als verrassing op Waterpop gezien wordt, valt in het echt nogal tegen. De band staat bekend om de progressieve rock, maar de elektronische “bliebjes” hebben de overhand. Af en toe doet het geheel wat chaotisch aan, de zang wordt namelijk afgewisseld door zangeres Chloë Alper en de bassist en toetsenist. Van een instrumentenwissel is de band ook niet vies. De frontvrouw, een androgyntypje, heeft de uitstraling van een aardappel, wat het geheel ook niet echt interessant maakt om naar te kijken. Interactie met het publiek is er nauwelijks, behalve de aankondiging van een nieuw nummer van hun aankomende derde album. Met een “ thanks for watching us” eindigt het optreden van een band waarvan lijkt dat je een klein uur naar het zelfde nummer geluisterd hebt. (AvE)
Waar komen ze ineens vandaan, die Bluegrass Boogiemen? Vier reeds zwetende mannen, “het is echt heel heet hier!”, staan op het zijpodium van Waterpop. Het publiek schalt ‘yihaaa’ en er wordt gestampt en gedanst. Hier staat een echte bluegrass band, de bandnaam gaf het al weg. Ze zingen als echte Amerikanen, maar zijn Hollandser dan haring. Een banjo, mandoline, gitaar, bas en een viool met vier stemmen, maken het geluid van de band compleet. Geïnspireerd door grootheden als Johnny Cash en Bruce Springsteen en een sound die heel veel weg heeft van de in Amerika immens populaire Union Station. Het lied ‘Man of constant sorrow’ wordt uiteraard niet weggelaten in de set. Het origineel wordt gezongen door Dan Tyminski (zanger van Union Station). Als de vier leden bier krijgen aangeboden door iemand uit het publiek is het feest helemaal compleet. De band weet met hun aanstekelijke liedjes, die overigens geweldig worden uitgevoerd, en droge humor het Waterpop publiek te doen joelen naar meer! (SK)