De Haagse Britpop band The Bohemes is twee weken op tour in Engeland, waarbij voornamelijk in Londen zal worden opgetreden. Speciaal voor 3VOOR12 Den Haag houdt de band een tourverslag bij. Lees hier het derde deel van het verslag.
Dag 6 (door Milan)
Ik word wakker in de tent met Gabriël als deken en Léon’s arm als kussen, lekker knus. Half slaapdronken worden we flink de tent uit getoeterd door een tractor met een ton aan hooi op zijn aanhanger. De tent blokkeert de uitgang van het weiland, dus we ruimen snel op en zeggen de boer gedag. Na een snel ontbijtje gaan we richting Manchester voor de gig in de Blue Cat. De reis is vrij vermoeiend vanaf Londen. We staan lang in de file bij Birmingham en op een of andere manier vangen de speakers van de auto het geluid van de motor op, waardoor we de hele reis in een bromvlieg rijden.
Bij het café nemen we een uurtje van ons leven om wat persoonlijke issues uit te vechten en daarna eten we een flinke kop steak & potato soep met stockbrood. We krijgen van de eigenaar meteen op ons kop, omdat hij geen posters van ons had ontvangen. We hebben de postbode maar de schuld gegeven en daarna werd hij een stuk vriendelijker. Na de soundcheck rijdt Luuk de bus een steeg in om die te parkeren en weet hier op aanwijzing van Fa een flinke kras in te rijden. Geen probleem, de bus wordt er alleen maar mooier op. We zijn deze week al aan onze derde linker zijspiegel begonnen, maar die is inmiddels ook alweer kapot. Een uur voor de gig gaan we de straat op met de goedkoopste flyers ter wereld om mensen naar binnen te lokken.
Tijdens de gig wordt het flink druk in de Blue Cat. Gedurende ‘Up the modern world!’ lijkt het publiek niet stil te kunnen zitten en daarna zijn ze verkocht. Vooraan in het publiek staat een vrouw die niet kan ophouden met lachen, wat uiteindelijk een beetje eng begint te worden. Ze heeft wel onze cd gekocht, dus ik neem aan dat ik me vannacht geen zorgen hoef te maken. ‘50 gigs’ was uiteraard op de beste manier naar de Shambles en ‘The rain dance’ is nog nooit zo goed gespeeld. Later vraagt een vrouw om onze handtekeningen, alleen Ed is nergens te bekennen. Ik loop naar beneden en schuif de cover van ‘I, Boheme’ onder de wc-deur door. Die wordt teruggeschoven met de handtekening van Whiskers er op. Goed gegokt. Niemand heeft echt zin om lang naar een slaapplek te zoeken in het donker, dus we gooien de tent neer op het eerste korenveld dat we tegenkomen. Bij daglicht blijkt het een dure villawijk te zijn.
Dag 7 (door Léon)
Wakker worden met de ochtendzon die je met knallende koppijn je tent uit kookt ergens midden in een villabuurt in Chestershire. Maar het optreden van gisteravond heeft veel goed gemaakt. Eindelijk een goed gevulde pub en publiek dat onder de indruk was en een goede omzet met de promo’s. Vanavond staat de ‘Spice of Life’ op het menu. Een venue in Soho, één van de drukste gebieden in hartje London (met name voor travestieten en mensen die aan de andere kant van de weg rijden ‘wink’). Zoals we de hele week al ervaren is het moeilijk om veel mensen te trekken in Engeland (vooral in de buitenwijken natuurlijk), maar vanavond hebben we goede hoop dat het goed komt, aangezien het centrum London is en er ook een lokale band onze support verzorgt. Anticiperend op problemen met buurt of politie vertrekken we weer richting snelweg terug naar London.
Als je op de snelweg rijdt in Engeland kom je om de zoveel tijd het bordje ‘Services’ tegen. Hier kan je gokken, eten, Starbucks koffie drinken, een Mac-weetikveelwat halen en eventueel ook nog tanken.. je kent het wel. Het is lang rijden naar de hoofdstad en echt slapen heb ik niet gedaan, althans niet lang genoeg. Mijn ogen dwalen af en mijn hersens beginnen het ook te begeven. Ik ben dan ook meer dan blij als ik na lange tijd eindelijk het bordje ‘Services’ aan de (linker)kant van de weg voorbij zie schieten. Het is tijd voor een wat langere pauze. Door gebrek aan accommodatie, geld, voedsel, stroom, internet etc. is het moeilijk om de tijd en plek te vinden om deze blog te schrijven en met name te posten. We hadden ook nog een idee voor een videoblog maar dat is er helemaal bij ingeschoten. Gelukkig hebben ze hier een WiFi verbinding (draadloos internet) en kunnen we aan de slag met de blog. Je kunt hier ook gratis douchen en aangezien dit voor ons een bijzondere luxe is gaan we om en om naar de douche. We zitten nu ook al aan de rand van London dus echt haast hebben we niet meer en om 5 uur bij de venue voor opbouw en soundcheck is erg ruim.
Voordat we een paar uur later bij de venue aankomen doen we nog snel even (per toeval) wat verplichte sightseeing van vijf minuten langs de Big Ben, London Eye, Tower Bridge en na de bus door een bewegend doolhof van voetgangers, tourbussen, dubbeldekkers, sirenes en taxi’s te hebben genavigeerd komen we aan in Soho bij de Spice of Life. Bij het opbouwen valt ons al op dat het zeer ruim is voor een kelder en er hangt een goede sfeer. We ontmoeten de jongens van de support band Ambervision, die erg blij verrast zijn dat ze over onze backline kunnen spelen, blijkbaar is dat niet gebruikelijk hier. De soundcheck verloopt soepel (onze geluidsman, Luuk, heeft eindelijk een soort van PA systeem waar hij mee kan werken en voelt zich al wat meer thuis dan voorgaande gigs). Gabriël gaat eten halen in de buurt om iedereen z’n, door gebrek aan eten, steeds lager wordende humeur weer op te krikken, terwijl wij plaats maken voor de soundcheck van de andere band.
Zoals gebruikelijk gaan we vlak voor de gig de straat op om last-minute flyers uit te delen en bij gebrek aan kopieervoorziening of computer zijn deze keer de ‘flyers’ teruggebracht tot papiersnippers voorzien van beknopte beschrijving. Jammer genoeg zijn de meeste voorbijgangers in Soho toerist, zwerver of drag-queen en hebben dus andere prioriteiten. Ambervision speelt als eerste om een uur of 10 en heeft eigen publiek mee die zich prima kan vermaken. Ze spelen naar mijn inziens een beetje een kruising tussen Snow Patrol en Arctic Monkeys. Ze hebben een drummer die lekker los kan gaan, maar de rest komt een beetje verlegen over, veel staren naar de grond en instrumenten. Desalniettemin krijgen ze tijdens de toegift ‘Waste of time’ iedereen aan het dansen en dat nummer is ook mijn favoriet van hun set.
De zaal is inmiddels al redelijk gevuld en we besluiten dan ook niet te lang te wachten met spelen (er is wel nog ruimte voor eventueel een ‘pre-gig shit’). We beginnen ditmaal met ‘Running shoes blues’, een wat steviger nummer (wat als het geluid niet optimaal is nogal ruig over kan komen), i.p.v. ‘Out the window’ , een wat meer melodisch nummer wat door de mondharmonica in de intro altijd een goede blikvanger blijkt te zijn. Het wordt een geslaagd optreden en het geluid is goed, het publiek gaat los en de band zweet zich te pletter. Veel enthousiaste reacties naderhand, waaronder iemand die aanbood een goede maaltijd voor me te koken (wat waarschijnlijk meer te maken had met het feit dat ik er erg ondervoed uitzag). Nog even een sigaretje of twee en een paar slokken cider uit de bus - in de meeste venues hier moet je gewoon betalen voor je drinken (toch wel goed geregeld in Nederland met de befaamde muntjes of backstage fridge) - en we gaan weer op zoek naar een slaapplek.
Even later bevinden we ons in de buurt van Richmond Park en omdat het park afgesloten is besluiten we de eerste de beste woonwijk in te rijden, waar we een parkeerplaats vinden met een stroomhuisje en een stukje gras precies groot genoeg voor de tent. Ik slaap in de tent. Welterusten.
Dag 8 (door Edwin)
Voordat ik ’s nachts op de grond van de Golf lig, doodstil, terwijl buiten een drugsdealer opgepakt wordt:
- Verblijven we overdag bij vrienden die voor ons klaar hebben staan: friet, groente, melk, cigaretten, een doucheaar, internet (3VOOR12 blog uploaden, saldo’s checken)
- Komen we aan bij Old Queen’s Head, alwaar mega lekkere banken de zaal goed sfeer geven, iemand genaamd ‘Angrydan’ een hoop herrie maakt met gitaar en loopstation, de volgende band fascineert bij wijze van een Bat For Lashes-achtige zangeres, die voor milde verdeeldheid zorgt binnen The Bohemes, een prachtige kaaklijn heeft, off-stage heel schattig praat & lacht en bij wijze van mijn interventie verantwoordelijk is voor het gedeeltelijk sneuvelen van Steinbeck’s Tortilla flat, mijn schoenveter en de ego van haar eigen gitarist, de laatste twee bands - we zijn altijd de lul - vanwege aangepaste curfew maar twee nummers mogen spelen; we spelen er drie, ik breek mijn zelfgemaakte basstrap en de crowd gooit van alles naar de organisator omdat ze meer willen horen. Yeah.
- Rijden we met drie random mensen naar een vage buitenwijk, alwaar ik moedig besluit de auto’s te bewaken (en Virginia Woolf te lezen), de rest boven gaat zuipen en roken (rock & roll!), ik rond half drie geseind wordt door Gaab en Josman die sst! Doen en een minuut later staan er allemaal Bobs om de auto heen. Ik heb geen idee wat er gaande is.
Wat deed die drugsdealer dan ook bij onze auto?
Dag 9 (door Milan)
’s Ochtends draait mijn hoofd nog steeds, dus ik ga maar weer slapen. Later word ik wakker door de geur van sterke koffie en vers brood. We ruimen de door ons geclaimde slaapkamer op en krijgen van de gastvrouwen een stevig ontbijt. Jos stormt binnen met het verhaal dat er allemaal mensen om de auto’s heen stonden die “halfnaked guys in the car!” aan het roepen waren. Toen zijn we maar weg gegaan. Eerst naar de Tesco om wat drank in te slaan en daarna naar dezelfde camping als vorige week. We hebben vandaag geen gig en iedereen is vrij moe, dus doen we een dag rustig aan. Uiteraard wordt er weer gevoetbald, lekker gedoucht en Rory bereidt een grote pan overheerlijke mie met groente. Later op de avond kruipen we allemaal in Jos z’n auto om wat opgenomen video’s van de tour te bekijken en onze laatste drie peuken te delen. We jammen nog wat met iedereen en daarna druipen de eersten af naar bed. Ik blijf over met Gaab, Lé en Ed. Niemand van ons heeft zin om in de auto te slapen, dus leggen we wat matjes en slaapzakken neer op de middenstip van het voetbalveld, niet wetende dat het ’s nachts flink zou gaan regenen.