Leona als supa woman

Struttend door het Paard

Ferry Bovet | Foto’s: Ron van Varik ,

Wie Leona enkele jaren geleden op het kerkpodium van KoninginneNach heeft gezien, zal dat optreden vast niet vergeten zijn. Ze kwam, zag en overwon, maar daarna leek het enigszins stil te worden rond haar band. Niet dat Leona zelf stil zat, allerminst. Eind vorig jaar verscheen dan haar album ‘Strut It’ en 3 april kwam ze die plaat promoten in het Paard. Het was een geslaagde avond.

Struttend door het Paard

Wie Leona enkele jaren geleden op het kerkpodium van KoninginneNach heeft gezien, zal dat optreden vast niet vergeten zijn. Ze kwam, zag en overwon, maar daarna leek het enigszins stil te worden rond haar band. Niet dat Leona zelf stil zat, allerminst. Eind vorig jaar verscheen dan haar album ‘Strut It’ en 3 april kwam ze die plaat promoten in het Paard. Het was een geslaagde avond.

Naast haar eigen band heeft Leona altijd andere dingen gedaan. Acteerwerk bijvoorbeeld, zingen bij Trijntje Oosterhuis, musicals, en in 2007 en 2008 was ze ook regelmatig op de podia te zien als backing vocaliste bij Candy Dulfer en Kane. De schat aan ervaring die dat alles opleverde, is terug te zien in haar optredens, zoveel blijkt al snel in het Paard. Had het optreden vorig jaar op de BinneNach veelal de aard van een jamsessie, vanavond is het een geoliede machine.

De band die Leona tegenwoordig bij zich heeft, is op toetsenist Jack van Ven na een heel andere dan die gedenkwaardige Nach bij de Grote Kerk, maar gitarist Jeffrey Poll en drummer Lean Robbemont spelen gedegen, stevig en strak. Daarbij zien we als oude bekende Jaimie van Hek op bas, die vanavond invalt en zich, met de noten op papier voor zich, de blaren op de vingers speelt.

‘Strut It’ de cd klinkt qua productie in sommige oren wat te gladjes, maar in het Paard is de funk doorspekt met de nodige rock. Het dubbele openingssalvo van ‘Supa woman’ en ‘Platinum lips’ maakt dat wel duidelijk. Bij de navolgende titelsong valt bij het rustige intermezzo de moderne concertkwaal op: er wordt weer lustig op los geroezemoesd. Leona maakt daar terecht, zij het in bedekte termen, een opmerking over. “Het was ook even werken om het publiek mee te krijgen,” meldt Jeffrey na afloop. “Maar uiteindelijk hadden we het publiek mee.”

En gelijk heeft-ie. Naarmate de show vordert neemt het aantal swingende lichamen in de zaal toe. Dit is ook geen muziek om stil bij te staan. Als je dan een band hebt die de soms toch pittige arrangementen schijnbaar moeiteloos uit de mouw schudt, gekoppeld aan een zangeres die niet alleen een dijk van een stem heeft, maar ook een enorm portie charisma, nou dan heb je een recept voor succes. En dan is een kleine anderhalf uur eigenlijk gewoon te kort…