Vrijdag 23 april was dé Chicks on Speed happening in het Leidse LVC. De door recordstore La La Land georganiseerde electro-avond bood drie acts: Bimbo eLectrico, Näd Mika en natuurlijk Chicks on Speed. Al met al was het een avondje dat je even moet laten bezinken. Wat heb je nou eigenlijk allemaal gezien?
De avond begint met de aanstekelijk beats van dj Francey, oftewel Frank van La La Land. Met zijn Franse electrohitjes weet hij het publiek, helaas een lagere opkomst dan verwacht, meteen aan het dansen te krijgen. Als daarna Bimbo eLectrico aan de beurt is weet het publiek zich niet meteen raad. Het kijkt een beetje afwachtend toe hoe Zoë, met haar vintage outfitje en make-up, en Martijn het podium op komen lopen. Het is de eerste keer dat de twee in Leiden spelen, maar dit weerhoudt ze er niet van er gewoon meteen op los te knallen en het publiek te laten zien wat ze in huis hebben.
En wat heeft Bimbo eLectrico dan in huis? Electro-, tekno-, breakcore-, van alles wat-beats en lenige energieke danspasjes. Met name het nummer ‘Paint of love’ is een lekker en sterk nummer. Hier weet Zoë het inmiddels dansende publiek wat meer richting het podium te laten bewegen. Tekstueel zal Zoë toch iets meer uit de kast moeten halen. De oeverloze herhalingen gaan snel vervelen. Daarnaast vallen de woorden ‘bimbo’ en ‘electrico’ net iets te vaak, we weten toch naar wie we staan te kijken?! Van effecten over Zoë’s stem mag meer gebruik gemaakt worden dan nu het geval is. Het geheel bestaat namelijk uit twee afzonderlijke brokken geluid: beats en zang. De twee lopen niet mooi in elkaar over, omdat de zang droog klinkt en er iets te dik bovenop ligt. Alles bijeengenomen heeft Bimbo eLectrico het publiek goed weten te amuseren met een vermakelijke show.
Dan verschijnt er een freaky Star Wars ogend groen glittergewaad op het podium. Wat is het? Het is Näd Mika! Met haar Duitse accent start ze het eerste nummer in. Af en toe komt er een geblondeerde lok onder haar capuchon vandaan, maar meer laat ze gedurende de eerste vijf minuten niet zien. De violen en duistere beats maken het geheel nog mysterieuzer. Wat zit er onder dat gewaad? Als de technobeats er echt in knallen en Näd Mika haar cape laat vallen, komt er een Japans tekenfilmpakje tevoorschijn. De volslanke Duitse Electro haaibaai weet het publiek met haar imposante verschijning en harde teksten goed te vermaken. Waar het publiek bij “It seems you make my pussy move, come and have a look for proof” (al wijdbeens), nog niet helemaal durft, daar geeft het bij “Move your body to the max!” maar al te graag gehoor aan haar boodschap. Mika zingt zowel in het Engels als in het Duits, maar als ze Duits zingt is ze op haar leukst. De Duitse teksten geven het geheel nog die extra vunzige uitstraling die Näd Mika zo goed past. Bij het laatste nummer Pills trekt Mika nog even een zakje puffreis mit mais open, dat ze vervolgens, alsof het pillen zijn, over zichzelf en het publiek leeg strooit.
Dan betreden eindelijk de enige echte chicks het podium. Jawel, daar zijn ze dan: Chicks on Speed. Maar welke chicks zijn er dit keer aanwezig? Dat wil nog wel eens verschillen namelijk. Vanavond zijn het Alex, Anat en Faustine die ons hun arti farti kunsten laten zien. Melissa is helaas verhinderd, door de aswolk die IJsland ons nagelaten heeft. Bij Chicks on Speed staat de zaal ineens een stuk voller, maar echt afgeladen is het nog steeds niet. De chicks zijn, zoals gewoonlijk, gehuld in zelfgemaakte gekke kleding en maken leuk gebruik van hun video-installatie. Zo begint de show met een home-made video van Lady Glagla (Faustine) die in de douche een Franse versie van ‘Bad romance’ doet. En aan het nummer ‘Hit me with your rhythm stick’ van Ian Dury geven ze een geheel eigen interpretatie door op het videoscherm een stel billen te vertonen, dat bij elke drumslag op de drummachine een ferme tik krijgt.
Naast een video-installatie experimenteren de dames met gekke effecten. Zo nu en dan wordt er per ongeluk een verkeerde beat ingestart, maar dan improviseren de chicks er gewoon lekker op los. Het is net een kinderfeestje. De chicks staan als kleine meisjes los te gaan in hun eigen wereldje. Alex houdt zich met name bezig met de dj-set, Anat ligt zo nu en dan op de grond te rollen en de petieterige Faustine, die haar biertje haast met twee handen vast moet houden, is met haar kleine postuur en poppenhoofdje verschrikkelijk aandoenlijk. Als het publiek wordt uitgenodigd het podium te versieren, wordt het nog een groter zooitje dan het al was. De dansende menigte geeft het geheel een feestelijke rave uitstraling. Twee diehards houden het gedurende de hele show vol de achtergrond met hun uitbundige dans op te vullen.
De chicks spelen naast hun eigen werk, ‘We don’t play guitars’ herkent het publiek meteen, ook veel covers. Denk aan eigenwijze versies van ‘Burning down the house’ van de Talking Heads en ‘Hong Kong garden’ van Siouxsie and the Banshees. Maar over het geheel genomen doet de show iets te veel aan als een random dj-set. Plaatjes, die overigens niet geheel subtiel in elkaar overlopen, van andere artiesten draaien en gekke dansjes doen, is dit waar het publiek voor gekomen is? Zo ja, dan is het een topavond, maar waarschijnlijk waren de verwachtingen toch iets hoger gespannen. Ondanks dat vindt het publiek het allemaal wel prima. De zaal lijkt het in ieder geval goed naar zijn zin te hebben. De happening eindigt met ‘Art rules’ en ‘Wordy rappinghood’, versterkt door zowel Näd Mika als Bimbo Zoë.