Alle promoteksten ten spijt bleef tot bij aanvang de vraag wat Boulevard of Broken Beats ons precies ging brengen. Een cryptische beschrijving als ‘een intense totaalbeleving van beeld en geluid’ laat veel ruimte voor interpretatie open. Het gebruik van de term ‘cinematic orchestra’ doet natuurlijk direct denken aan het gelijknamige gezelschap. Aangezien de groep muzikanten achter deze performance alleen luistert naar de naam Motion Unlimited, werd deze verwachting in de kiem gesmoord.
De gehele week, vanaf maandag 19 oktober, had het cinematografische orkest Motion Unlimited het podium Bazart geclaimd voor repetities met een definitieve uitvoering op zaterdag 24 oktober als doel. Dat was dan ook het moment waarop wij Bazart bezochten, nog altijd met een groot vraagteken als gids. Ondanks de dagen van repetities waren enkele leden van Motion Unlimited zich nog altijd aan het voorbereiden op de komende uitvoering. Helemaal vreemd is dat niet, want een week tevoren bestond van Boulevard of Broken Beats niet veel meer dan een naam en het plan van initiatiefnemers Ben van den Dungen, Wiboud Burkens en Jonathan Kray.
Uiteindelijk is er vanavond een team van 27 musici en videokunstenaars bezig om van Boulevard of Broken Beats het beloofde spektakel te maken. Achter het podium eist een groot projectiescherm de aandacht op, waarop tot aan de aanvang teksten van Emily Dickinson, Dylan Thomas en W.H. Auden voorbij schuiven. Die literaire input blijkt bij het concert niet langer leidend. De opening is indrukwekkend en brengt de toeschouwer direct in de sferen van de samenwerking van minimalistische componist Philip Glass en regisseur Godfrey Reggio (de Qatsi trilogie). Gelukkig ontpopt het concert zich vervolgens totaal niet als een copycat. Koyaanisqatsi, het eerste deel van de genoemde samenwerking, draagt als ondertitel Life Out of Balance. Boulevard of Broken Beats definieert zichzelf als ‘een etmaal in een metropool die nooit slaapt’. Daarmee zoekt Motion Unlimited veel meer het leven van alledag op in een vorm die focust op de balans in repetitie. Voor de daarbij gebruikte beelden wordt gebruik gemaakt van een scala aan beroemde film in plaats van de werkelijke wereld.
Deze found footage benadering maakt het mogelijk dat niet alleen de buitenruimte, maar vooral ook het gevoel van het gehaaste, stadse leven centraal staat. Dat is waar de knappe composities hun uitwerking zeker niet missen. De stilistische funderingen zijn geënt op jazz, maar er wordt lustig gebruik gemaakt van klassieke technieken en wereldlijke klanken. Zoals goede filmmuziek betaamt, is er aandacht voor stuwende sensatie en sprookjesachtige lyriek. Toch zou het zonde zijn Motion Unlimited louter als een film met live muziek te beschouwen. Het is een op zichzelf staande performance. In een ingewikkeld web van harmonie en troost, chaos en dissonantie blijkt uiteindelijk het moment van slapen samen te vallen met ontwaken. In de stad kom je ogen en oren tekort; dat leidt tot vermoeiing en voldoening.
Tijdens het concert blijkt goed hoe vers de productie is. De muzikale leiding komt op energieke wijze van afwisselende leden in de groep muzikanten zelf. De overgangen voel je aankomen en juist daardoor kun je meeleven met de artiesten. De performance is uiterst oprecht. Motion Unlimited is duidelijk nu al klaar voor een groter podium. Het is een eer voor Bazart dat ze zoveel potentie mag faciliteren. Bescheiden wordt toegegeven dat het podium voornamelijk als repetitieruimte en try-outlocatie is gebruikt. De volgende dag staan ze in de EON Centrale op het Shoot Me Filmfestival. Daarna liggen nog vele mogelijkheden open. Bovendien bestaan er nu al plannen voor nieuwe formats, zoals een Bollywood- en Tangoversie. Aan talent en ambitie geen gebrek. Geef ze eens ongelijk.