Het laatste concert van deze band in ’t Paard. Toch lijkt Den Haag niet echt te treuren; de avond is niet uitverkocht, slechts een paar fans zingen met de nummers mee en aan het eind gaat iedereen rustig naar huis.

Zodra Johan op het podium verschijnt, laat iedereen zich spontaan meevoeren met het ritme van de drums en gitaar. Een aantal trommelt met handen op benen, anderen bewegen wild heen en weer, een enkeling maakt er een dansje van. Op het nummer ‘Pergola’ wordt enthousiast meegezongen. Vooral tijdens het refrein, dat wel, de coupletten gaan wat minder goed af.
Jazeker, tijdens de eerste tien minuten lijkt dit optreden een groot succes te zijn. Maar al snel blijkt dat de meeste luisteraars slechts voor een paar nummers komen. Veel muziek lijkt niet herkend te worden. Na ‘Pergola’ wordt het publiek een stuk stiller, beweegt nog wel mee, maar leeft zich vooral uit op ‘Day is done’ (van Pergola , 2001) en aan het eind ‘Why don’t we’ (van Johan – 4, 2009) en ‘Everybody knows’ (van Johan, 1997).

Het is typerend voor hoe het met Johan gegaan is. De band viel in de jaren negentig op met een sound à la The Beatles, REM en Crowded House; even wat anders dan de talloze rockbands op dat moment. Pegolia (2001) werd bejubeld. Niet een heel krachtig album, maar een paar goede nummers, en smaakte naar meer. Echt veel meer kwam er daarna helaas niet. Johan koos ervoor ‘safe’ te zijn, ontwikkelde haar geluid niet verder, maar bleef hangen. Op THX JHN (2006) klinkt alles nogal hetzelfde.

Jammer, want de stem van singer/songwriter Jacco de Greeuw is fijn om te horen, de muzikanten gaan heerlijk in hun spel op, alles klinkt strak en het ritme is goed. De teksten zijn ook zeker niet onaardig, al zijn die vanavond wat moeilijk te verstaan – maar dat lijkt eerder een technische oorsprong te hebben. Het is ook leuk naar Johan te kijken; er gebeurt van alles, naast Jacco kan ook Maarten Kooijman erg goed zingen en de drie synthesizers van Matthijs van Duijvenbode trekken de aandacht.

Maar er mist gewoon iets. De muzikanten blijven hangen in simpele akkoorden, de synthesizerspeler voegt lang niet altijd iets toe en er is weinig contact met het publiek. Het vertrek van Noel Gallagher uit Oasis veroorzaakte aardschokken over de hele wereld; veel fans waren geshockeerd. Johan stopt en het blijft opvallend stil. 

Deze avond in ’t Paard zijn een hoop luisteraars gekomen, maar er lijken weinig échte fans te zijn, die alle nummers keihard meeblèren en na afloop proberen hun idolen te ontmoeten. Geen luid ‘we want more’, geen tranen. Zo wordt Johan, één van de beste bands van Nederland genoemd, als een kaarsje uitgeblazen. Hopelijk komt Jacco de Greeuw terug met een band waarin hij meer durft af te wijken, echt voor zijn eigen geluid gaat. Dan gaat hier volgende keer iedereen keihard uit zijn dak.