Het zit er weer op; de Haagse PopWeek 2009. Tien dagen lang stond de stad in het teken van Haagse muziek. Op zaterdag 24 oktober werd in het Paard van Troje de finale gehouden met optredens van So What, L4, Splendid, Bombay Show Pig, Replikas en NiCad. Ook presenteerde Excitors hun debuutalbum ‘Sexcitorsexcit’.
De inmiddels zeer populaire band So What heeft vanavond de eer de Haagse PopWeek finale te mogen openen. Erg druk is het echter niet in de grote zaal zo aan het begin van de avond. Her en der staan wat groepjes mensen wat afwachtend te kijken en enkele mensen wagen zich aan een dansje. “Als jullie wat meer dansen dan lijkt de zaal wat voller!”, aldus zanger Bram die een poging waagt wat meer leven in de brouwerij te brengen. Liedjes als ‘Steady Eddy’, ‘As long as I’m sinning’ en ‘Passe partout’ laten horen dat de jongens flink wat single materiaal in huis hebben. De laatst genoemde, laat Bram weten, wordt dan ook de tweede en nieuwe single van de band. De poprock liedjes klinken lekker in het gehoor. Voor sommigen misschien te commercieel, maar goede popsongs zijn het zeker. Na een half uur komt de show alweer tot zijn eind en dat is jammer, want de band zat er net lekker in. (SK)
Voor NiCad is het optreden tijdens de Haagse popweek het eerste op Haagse bodem sinds de Amerikaanse tournee die ze half september hebben afgesloten. Daarnaast is het voorlopig het laatste optreden met drummer Gilad, die zich in New York gaat vestigen. Het tripje overseas heeft de band in ieder geval goed gedaan. Er wordt energiek gespeeld en ondanks dat de grote zaal nog maar matig gevuld is zo vroeg op de avond, overtuigt NiCad direct bij aanvang. De opbouw van de set is sterk en de energieke podiumuitstraling van alle bandleden werkt aanstekelijk. Engelstalige aankondigingen tussen de nummers door doen vaak gekunsteld aan, maar bij NiCad past het prima in de set. Vorig jaar werd cd ‘The Hill’ nog uitgeroepen tot beste Haagse cd van 2008 door Haagse popjournalisten, maar ondertussen is de band dusdanig gegroeid dat ‘The Hill’ in vergelijking met de live optredens, geen representatief visitekaartje meer is. Het is duidelijk: het is tijd voor een derde NiCad album. (FV)
De Excitors beleven vanavond een spannende avond. Hun ‘kindje’ wordt gepresenteerd aan het grote publiek. Debuutalbum ‘Sexcitorsexcit’ is dat kindje. “Na twee jaar zwoegen is hij af en wij gaan dat vieren met jullie!”, aldus een dolblije Mauro, de zanger van Excitors. De mannen zijn trots op hun album en stralen dat het hele optreden uit. Hun enthousiasme is aanstekelijk en de mensen die helemaal vooraan staan springen lekker mee op de beats. De sound van de band doet soms denken aan die van de populaire Kaiser Chiefs uit Engeland. Een hoog meezinggehalte en dan maar springen, heerlijk om dus lekker op los te gaan. Ze krijgen ook het publiek dat achterin staat goed mee en weten een strakke show neer te zetten waarbij je eigenlijk niet stil kan staan. Nu is het afwachten of de rest van Nederland klaar is voor Excitors. De basis is alvast gelegd. (SK)
Halverwege de avond van de finale van de Haagse PopWeek staan de Turkse heren van Replikas in de grote zaal voor de Wex-showcase. De muziek omschrijven ze zelf als Anatolische muziek met post-punk, kraut rock, no wave en electro. De drummer opent de set met "I hope you like the concert". Dat klinkt erg onzeker voor een band die nationaal en internationaal succes heeft gehad. Maar ondanks dat, is de zaal maar voor een achtste gevuld. Is de onzekerheid van de drumvirtuoos dan toch gegrond? De gitarist en bassist weten op het podium wat beweging in het geheel te krijgen. Spelen voor een volle zaal is geweldig, maar een beetje professionele band, die al zestien jaar meedraait, moet ook hier de lol van in kunnen zien. De zaal loopt met het verstrijken van de tijd steeds leger. Inge de Boer uit Den Haag vind het optreden wel oké; "Ik zou er thuis nooit naar luisteren, ik mis de melodie". Ondanks dat de interactie met het publiek ver te zoeken is, wordt er wel aanmoedigend geapplaudisseerd. Johnnie Stalker heeft tegelijkertijd in de kleine overvolle zaal het publiek op hun handen, waardoor het optreden van de Replikas, door het enorme gemis aan publiek, wat triest overkomt. Nog bedroevender wordt het als vol enthousiasme het laatste nummer wordt aangekondigd en dit meteen wordt afgekapt, de speeltijd van de heren zit erop. Jammer. (AE)
Een optreden van L4 is steevast een ware live sensatie. Bij deze hiphop act wordt ook vanavond veel uit de kast gehaald om de goede reputatie hoog te houden. Of het nu aan de getalenteerde instrumentalisten ligt, de scherpe flow van de rappers of aan de performance, het resultaat mag er wederom zijn. Aan alles lijkt te zijn gedacht om het publiek vanavond te vermaken. Met als hoogtepunt de break in een van de liedjes waarin alle muzikanten op het podium een pose innemen die ze in alle stilte zeker een aantal minuten vast weten te houden en het publiek, in spanning afwachtend, bijzonder goed in zijn greep gehouden wordt. Dat Den Haag rockstad een achterhaald begrip is, is duidelijk. Hiphop brengt net zoveel moois teweeg. Alleen al vanavond bevestigt L4 deze stelling. (JY)
De kleine zaal is afgeladen vol als Bombay Show Pig ten tonele verschijnt. Zodra de tonen ingezet worden van het eerste - instrumentale - nummer, komt er zo een enorm geluid op je af, dat je oren er gewoon pijn van doen. En daar draait het dan ook om bij deze band: hun muziek moet hard en smerig klinken. Bombay Show Pig speelt allesbehalve doorsnee gitaarrock, ‘rock solid loud noise’ noemen ze het zelf. Toch kun je wel degelijk merken dat er goed gepeeld wordt. Zo zet drumster Linda van Leeuwen het ene na het andere ritme in en lijkt het muzikaal allemaal goed voorbereid te zijn. Een grappig intermezzo is de opkomst van een zekere Timothy, die gekleed in Schotse kilt een riedeltje op een fluit weggeeft. Wanneer de band na een half uur het podium verlaat, kan je dit het best vergelijken met een storm die is gaan liggen. (TL)
Om half twee is het met Agganautz dan tijd voor dance act, in plaats van een band. Op het podium weinig meer dan een laptop, waarachter Bart Putman met een Starwars achtige helm verschijnt. Hij verzorgt de muziek van deze set. Dat is niet alles, we worden ook vermaakt door een zangeres en een rapper die de drum ’n bass zullen ondersteunen. Echt vlekkeloos klinkt het echter nog niet. De zangeres schreeuwt meer dan dat ze zingt en is het jammer dat de rapper bij één nummer zelfs zijn tekst op papier nodig heeft. Volgende keer toch maar uit zijn hoofd leren? Toch zal dit maar weinig mensen zijn opgevallen, want inmiddels heeft iedereen al de nodige alcohol op en wordt er lekker gedanst. Wel is het mooi om te zien hoe het drietal van Agganautz met elkaar bezig is. Ze genieten van de show en zijn ook van zichzelf en elkaar overtuigd. Een goede basis waar een hoop moois uit kan komen. (JG)
Het is bijna alsof ze weer voor een uitverkochte grote zaal staan te spelen. Splendid speelt nu voor ongeveer alle aanwezigen die gedurende de avond her en der over de verschillende zalen en gangen van het Paard verdeeld waren. In zekere zin fungeert de Haagse reggae band dan ook als een soort bruggenbouwer. Alle rockers, poppers, hip hoppers en andere gegadigden die elk zo hun eigen muzikale voorkeuren hebben, staan bij Splendid gebroederlijk zij aan zij te genieten van de perfecte afsluiter. Zoals we inmiddels van deze Haagse reggaelegende gewend zijn, wordt de zaal met gemak plat gespeeld; schuddende hoofden, wiegende heupen en hier en daar een pit. Zo als bijna bij elk optreden wordt Splendid ook nu weer bijgestaan door de multifunctionele meiden van ReBelle. Ze vormen een leuk en passend zangkoortje. Tijdens het optreden wordt duidelijk dat de awardregen nog niet helemaal gestopt is. Ook Splendid wil nog een Haagse act eren voor zijn verdiensten. De ‘Splendid Music Studio award’, kort weg ook wel de SMS-award genoemd, gaat uit naar Soul Sister Dance Revelution (voormalig Coinage). Zij mogen zichzelf de meest verrassende knetterende verse band van dit moment noemen. Met deze prijs sleept de jonge rockband een dag studiotijd in de studio van Splendid in de wacht.
Ravage! Ravage! is vanavond de afsluiter in de kleine zaal. Er is slechts een handjevol publiek, waarschijnlijk omdat veel mensen naar Splendid in de grote zaal aan het kijken zijn. Zanger en blikvanger R!R! trekt zich er niets van aan; hij gaat helemaal op in zijn show. Als een doorgewinterde poseur flirt hij uitgebreid naar alle fotocamera’s die op hem gericht zijn, terwijl hij ondertussen gewoon doorzingt. Over zang gesproken, er is weinig tot niets te verstaan van zijn teksten, terwijl die toch vrij belangrijk zijn bij Ravage! Ravage! De verrichtingen van Maarten de Zwart (gitaar/bas) en Léonie la Blanche (drums) maken het een klein beetje goed. Voor wie de band al een tijdje niet heeft zien optreden: hun muziek is minder electrogetint dan vroeger en is meer de indiekant opgegaan.