In België stond ze afgelopen zomer op alle grote festivals en ook in Nederland neemt de bekendheid van Lady Linn gestaag toe. Donderdag 8 oktober stond ze, omringt door haar Magnificent Seven, in een redelijk goed gevulde kleine zaal van het Paard van Troje voor een tijdloze mix van soulfull swing en jazzy pop met Belgische tongval.

Met vier blazers, een drummer, een bassist en een pianist heeft de Gentse Lien de Greef als Lady Linn een heuse big band om zich heen verzameld. Destijds begonnen als coverband, bestaat de setlist tegenwoordig voornamelijk uit eigen werk. De nummers van het vorig jaar verschenen album ‘Here We Go Again’ domineren en de band swingt zich er soepeltjes doorheen.

Als, na een spetterend intro vol schallende blazers, Lady Linn het podium opwandelt dringt de uiterlijke overeenkomt met Lily Allen zich op. Maar zodra ze begin te zingen weet je dat hier een zangeres van een ander kaliber staat. Ze zingt haar liedjes met stijl, weet hoe ze met haar stem moet omgaan en geeft haar bandleden regelmatig de ruimte om hun ding te doen. En met een schalks “u mag best wel dansen hoor” weet ze ook het publiek op de juiste wijze aan te sporen.

Een rustpuntje vormt het moment waarop de blazerssectie het podium even verlaat en Linn plaatsneemt achter de elektrische piano voor een vierhandig duet met pianist Christian Mendoza. Daarna gaat de voltallige band weer los en net wanneer het optreden halverwege wat dreigt in te zakken wordt Eddie Grant’s ‘I don’t wanna dance’ ingezet. Net als op de plaat een welkome afwisseling met verassend fingersnappin’ arrangement en duidelijk een publiekslieveling. De hoofden in de zaal knikken inmiddels losjes heen en weer en voeten en knieën worden niet langer in bedwang gehouden.

Terwijl de show vordert valt op dat alle podiumactie van de blazerssectie moet komen; Lady Linn zelf neemt net iets te vaak een ’stond erbij en keer ernaar’ houding aan. Heel attent om iedere Magnificent One zijn momentje te gunnen, maar als frontvrouw zou iets meer showattitude niet misstaan; iets minder braaf mag best. Bij toegift ‘Love affair’ volgen nog de onvermijdelijke solo’s voor de muzikanten. En als Lady Linn vervolgens de blazers de ruimte geeft zich uit te leven blijken deze zich naar het balkon van de kleine zaal verplaatst te hebben. Al toeterend wandelen ze de trap af en maken een triomfrondje door de zaal om in een knallende finale op het podium te eindigen.

Al met al een fijn concert, waaraan veel klopt. Lady Linn brengt een makkelijk toegankelijke mix van jazz en pop en doet niet moeilijk over een covertje hier en daar. Volgend jaar op The Hague Jazz?