Wegzwijmelen bij de muziek van Gabriel Rios

Maar zonder percussionist

Bambi Otter | Foto’s: Peter de Hoog ,

Gabriel Rios samen met jazzmuzikant Jef Neve en percussionist Kobe Proesmans (Zita Swoon, dEUS) in het Paard van Troje. Dat klinkt veelbelovend! En dat was het ook. De Puerto Ricaanse Belg is onder het grote publiek bekend van het nummer ‘Broad Daylight’. Maar vrijdag 6 november liet hij iets heel anders zien.

Maar zonder percussionist

Gabriel Rios samen met jazzmuzikant Jef Neve en percussionist Kobe Proesmans (Zita Swoon, dEUS) in het Paard van Troje. Dat klinkt veelbelovend! En dat was het ook. De Puerto Ricaanse Belg is onder het grote publiek bekend van het nummer ‘Broad Daylight’. Maar vrijdag 6 november liet hij iets heel anders zien.

Bij binnenkomst wordt duidelijk dat het publiek geacht wordt te zitten. De grote zaal van het Paard staat vol met klapstoeltjes. Deze blijken helemaal op hun plaats. Rios speelt namelijk niet de dansbare nummers die we van hem gewend zijn. Stond Rios voorheen met een grote band op het podium te swingen, nu staat hij naast een mooie zwarte vleugel met alleen zijn gitaar. Het eerste wat opvalt is dat er, in tegenstelling tot het beloofde, geen percussionist te bekennen is. Na het derde nummer legt Rios uit dat Proesmans vader is geworden en er daarom niet bij kan zijn. Rios mag zichzelf de peetvader van het kindje noemen.

De interactie met het publiek is groot. Veel vrouwen (en enkele mannen) zullen na deze avond nog verliefder op Rios zijn dan ze al waren. Hij blijkt namelijk naast sexy en ontzettend muzikaal ook nog erg grappig te zijn. Tussen het spelen door vertelt hij waar zijn nummers over gaan en stelt hij af en toe een vraag aan het publiek. De aanwezigen genieten hoorbaar van zijn verhalen, er wordt veel gelachen.

Rios heeft een fluweelzachte en zuivere stem, maar bij de Spaanstalige nummers is zijn rauwe flamenco geluid ook terug te horen. Het wisselende pianospel van Neve, die zijn applaus na afloop verlegen in ontvangst neemt, maakt dat de nieuwe muziek van Rios niet in één genre is samen te vatten. De nummers variëren van Coldplay-achtige pop tot jazz en van kinderslaapliedjes tot Latin. De effecten op zijn stem, gitaar en de piano geven het geheel een filmische sfeer. De scènes van een romantische dramafilm zweven in gedachten voorbij. Bij sommige nummers pakken de stelletjes in de zaal elkaar dan ook even stevig vast.

Vlak voor het einde van het concert vraagt Rios: “Do you miss the drums?”. Waarop het publiek volmondig: “Ja!” antwoord. Rios doet of hij beledigd is, waarop de zaal in lachen uitbarst. Of het publiek met de afwezigheid van Proesmans iets heeft gemist valt niet te zeggen. Dat het met alleen Rios en Neve een mooie en geslaagde avond was, is overduidelijk.