The Ploctones is anders dan de gemiddelde jazzband. Dit wordt al vrij snel duidelijk tijdens het optreden van afgelopen zaterdag in het Paard van Troje. Hoewel ook dit kwartet vele technisch hoogstaande taferelen met gemak uit de mouwen schudt, wordt de muziek zodanig naar voren gebracht dat het erg makkelijk verteerbaar is.

Noem het pop gemixt met jazz of simpelweg zeer toegankelijke jazz. Het feit blijft dat zowel de deskundige jazzfanaat als de leek vanavond aanzienlijk aan zijn of haar trekken komt. De muziekstukken van het viertal zijn van de hand van gitarist Anton Goudsmit. Er zijn vele verschillende invloeden in de jazz stukken te horen zoals latin, pop, ambient en zelfs een kleine passage gevuld met rock.

De uitschieter op de setlist is zonder twijfel ‘Effe dimmen’. In dit nummer komt het dynamische van de band het best naar voren.  Het is bijna onwaarschijnlijk hoe de muzikanten geleidelijk het volume van het geheel tot een minimum kunnen reduceren. Opmerkelijk is ook de stilte vanuit de zaal. Hoe zachter het geluid op het podium, des te stiller het publiek lijkt te worden. Het geluid wordt zo subtiel naar voren gebracht dat zelfs het onversterkte geneurie van Goudsmit onverbloemd te horen is. Als de band dan in een handomdraai, uit het niets alle volumekleppen opengooit, deinst het publiek, als ware een schrikreactie, een stukje naar achter. Deze plotselinge, maar zeer originele wending in het muzikale plot komt als een verrassing voor iedereen.

Er is nog niets dat het viertal van de gemiddelde jazzband onderscheid. Op het podium zijn bij verre na geen denkbeeldige eilandjes te bekennen.  The Ploctones weten hoe ze muziek moeten maken en hoe ze dit aan het publiek moeten presenteren. De interactie tussen podium en zaal is zeer hoog. Ook de expresieve gelaatsuitdrukkingen van de muzikanten zijn vermakelijk om te zien als ze vol overgave bezig zijn met hun spel.