Hoewel er in eerste instantie vier Haagse bands mochten afreizen naar het Amerikaanse showcase festival South by Southwest (SXSW), zijn dat er inmiddels zes geworden. De Amerikanen waren duidelijk onder de indruk van de kwaliteit van de Haagse formaties. Woensdagavond 18 november speelden de zes geselecteerde bands zich voor het Haagse publiek en voor een afgevaardigde van SXSW.
NiCad, John Dear Mowing Club, WOOT, So What, The Deaf en ReBelle zijn de gelukkigen die in maart naar Amerika mogen onder de naam ‘Music City The Hague powered by Crossing Border’. De overige drie genomineerden waren The Polar Exploration Ship, Cooper en L4, maar zij werden helaas niet geselecteerd door de programmacommissie van SXSW. Vanavond spelen alle zes de bands, in een goedgevulde kleine zaal, een korte set van een kwartier om SXSW en het volgende jaar in mei gehouden Walk The Line festival officieel af te trappen.
NiCad is de eerste band van de avond en moet het zonder drummer Gilad Woltsovitch stellen, die tegenwoordig in New York woont. Een aangepaste set dus, voor een deel akoestisch en voor een deel leunend op samples en een drumcomputer. Het misstaat de band niet, maar toch horen we de band liever in volledige bezetting. Dan heeft het repertoire van NiCad beduidend meer impact. Desondanks weet de band te overtuigen, vooral dankzij het uitstekende samenspel van de bandleden. De ervaring die de band de afgelopen jaar heeft opgedaan, is duidelijk merkbaar.
John Dear Mowing Club, het trio onder leiding van Melle de Boer, speelt wederom een uitstekende set, maar helaas heeft het publiek het te druk met andere dingen. De muziek is zelfs bijna niet te horen boven het getetter van veel van de aanwezigen. De band verdient gewoon veel meer respect dan dit. Het is misschien niet voor iedereen even toegankelijke muziek, maar over de kwaliteit ervan is zeker geen twijfel. Hoogtepunt van het korte optreden is het nummer ‘Tear factory’, dat in het huidige arrangement nog mooier is dan het origineel op de cd ‘Lawnmower Mind’ uit 2004. Hopelijk krijgt JDMC in Amerika de waardering die het verdient.
De band die vanavond misschien wel de meeste indruk maakt, is de jonge formatie WOOT. De set begint met het nummer ‘Flageolet’, dat rustig begint maar zeer effectief naar een climax toewerkt. Het is spannend, origineel en zanger/gitarist Tobias heeft een fantastisch gitaargeluid. De ritmesectie zorgt voor een solide basis, al mag bassist Sebastiaan soms tijdens de gitaarsolo’s wel voor wat meer opvulling zorgen. Het is knap dat de jonge bandleden al zo’n goed en volwassen geluid weten neer te zetten, daar kunnen veel bands nog wat van leren. Goed optreden en volledig terecht dat WOOT alsnog naar SXSW mag gaan.
Ook de vierde band van de avond gaat terecht naar SXSW, al valt het optreden van So What vanavond wel een beetje tegen. Het klinkt allemaal wat rommelig en de band lijkt er niet echt lekker in te zitten. Gelukkig houden de uitstekende nummers en het goede gitaarspel van Alex van den Kleyenberg de band overeind. Vooral ‘As long as I’m sinning’ blijft een topper. De vier heren eindigen hun set met het nummer ‘Steady Eddy’ waarbij Laura Nijhuijs van ReBelle ook nog meezingt.
The Deaf werd vorige maand bij de uitreiking van de Haagse Popprijzen voor de tweede keer verkozen tot beste live act van Den Haag, en vanavond laat de band maar weer eens zien waarom. De energie spat van het podium en het duurt dan ook niet lang voordat dit overslaat op het publiek en de eerst moshpit ontstaat. Zanger/gitarist Spike maakt indruk met zijn gitaarspel en de zangpartijen van bassiste Janneke zorgen voor een fijne afwisseling met de zang van Spike. Dat het songmateriaal van The Deaf niet allemaal even sterk is wordt de band vergeven, want als je zelfs met een optreden van vijftien minuten een zaal op z’n kop kan zetten ben je gewoon een hele goede.
Afsluiter ReBelle is vanavond ronduit teleurstellend. Niets lijkt te kloppen aan het optreden en Janneke, Laura en Linda weten nergens echt te overtuigen. Het geluid is veel te hard en de microfoons piepen met grote regelmaat. Alle nuances in de liedjes zijn hierdoor weg en klinkt alles als een grote brei. Door het hoge geluidsniveau is zangeres Laura zichzelf continu aan het overschreeuwen en houdt haar stem het al na het eerste nummer niet meer vol. De zang is dan ook vaak vals. Laten we hopen dat dit optreden een uitzondering is, want met zo’n optreden is de selectie voor SXSW gewoonweg onterecht.
NiCad, John Dear Mowing Club, WOOT, So What, The Deaf en ReBelle vertrekken op 16 maart naar Amerika en spelen in mei op het Walk The Line festival in Den Haag.