Het vorig jaar geïntroduceerde bluesgedeelte van Langweiligkeit kreeg dit jaar een vervolg. Drie dagen lang kon je op zo’n tien locaties in het Hofkwartier (onder andere Papestraat en Oude Molstraat) genieten van de meest uiteenlopende bluesbands. 3VOOR12 Den Haag nam een kijkje op de eerste dag van het door Jan Pet georganiseerde bluesgedeelte van Langweiligkeit, donderdag 12 november.
Het leuke van het Langweiligkeit Bluesfestival is dat alles zo dicht bij elkaar ligt, waardoor je makkelijk van locatie naar locatie kunt lopen en van zo veel mogelijk acts wat zien. Dat is dan ook precies wat veel van de bezoekers vanavond doen. Een kwartiertje naar de C.B. Bluesband, nog even de laatste nummers van Honky Tonk Riot meepakken en vervolgens weer snel naar De Paap om op tijd bij het optreden van Mr. Blackhat te zijn. Samen met de relaxte en ontspannen sfeer die er hangt, krijg je zo een perfect festivalgevoel. Wel wordt het vooroordeel dat blues vooral oudere grijze mannen als doelgroep heeft, vanavond bevestigd. Al hebben ook een aantal jongeren hun weg naar het Hofkwartier gevonden, het overgrote deel is toch echt boven de veertig. Zij herleven ongetwijfeld het gevoel van de eerste edities van de Haagse KoninginneNach, waar nog voornamelijk bluesacts optraden.
Aan het begin van de avond is het nog erg rustig in het Hofkwartier en als Vinnie’s Vice, één van de eerste optredens van de avond, begint te spelen is het nog vrij leeg in ’t Hoekpandje. Gelukkig komt daar gaandeweg het optreden langzaam verandering in en stroomt het café vol. Het is één van de laatste optredens van de Haagse bluesrockband, want op vrijdag 27 november nemen zij in de kleine zaal van het Paard van Troje afscheid van hun fans. Vinnie’s Vice begint het optreden met wat instrumentaal jammen, omdat de microfoonhouders er nog niet zijn. Gelukkig hoeft de band hier niet al te lang op te wachten en kan het trio van start gaan. Hoewel de band ook over veel eigen repertoire beschikt, horen we vanavond vooral covers. Zo komen bijvoorbeeld Stevie Ray Vaughan’s ‘Pride & Joy’ en ‘Fire’ en ‘Voodoo Chile’ van Jimi Hendrix voorbij.
We lopen een paar deuren verder en komen terecht in De Paap waar de band Powerstation speelt. Deze coverband is net aangeland bij het einde van de set en speelt het nummer ‘Piece of my heart’ van Erma Franklin. Vooral zangeres Wanda Vie maakt indruk met haar stem, die wel een beetje aan Dana Fuchs doet denken. Jammer dat het zo rustig is in De Paap. Bij de buren van Lokaal Vredebreuk is het een stuk drukker bij Honky Tonk Riot, waar we onder andere violist Willem Art van Naked herkennen. Ook Honky Tonk Riot speelt covers, maar laat deze wel heel authentiek klinken. Hierdoor waan je jezelf in de jaren ’40 en ’50. Met ‘Shake, rattle & roll’, vooral bekend in de versie van Bill Haley & His Comets, komt de set weer ten einde.
Na een korte ombouw is het de beurt aan de nieuwe band The Hellhounds, met daarin een aantal bekende gezichten uit de Haagse scene. Zo herkennen we Sander Bus (zanger/gitarist The Blues Junkies), dit keer op drums, en zangeres Sarah Ockhuysen van onder andere de band Typisch Haags. Het opvallende aan deze zeskoppige formatie is het grote leeftijdverschil; vier twintigers en twee vijftigers. Ook het repertoire van The Hellhounds bestaat uit covers en zo komen bijvoorbeeld da Haagse klassieker ‘Wang dang doodle’ van The Living Blues en ‘I just wanna make love to you’ van Etta James voorbij.
Na al die covers zijn we blij dat we in het Proeflokaal nog wat authentieke blues voorgeschoteld krijgen. In het gezellige café verzorgt Jim Wake een solo-optreden. Normaal treedt hij op met zijn band Sleepwalker, maar in zijn eentje kan hij het ook makkelijk af. Jim heeft een aangenaam laag en beetje doorrookt stemgeluid. Helaas krijgt de van oorsprong Amerikaanse zanger niet van iedereen evenveel aandacht en wordt er flink door het optreden heen gekletst. Jim laat zich echter niet afleiden en gaat onverstoord door. Afsluiter van de set is het mooie ‘That’s why I’m leaving you’.
Het Langweiligkeit Bluesfestival bewijst wederom een goede aanvulling te zijn op Langweiligkeit. Een compleet andere doelgroep wordt hierdoor aangesproken die misschien door de samenwerking weer geïnteresseerd raakt in het ‘gewone’ Langweiligkeit festival. En andersom natuurlijk. Wel jammer dat er in verhouding zoveel covers worden gespeeld. Desondanks kan het festival, vooral door de relaxte sfeer, een succes worden genoemd.