De Haags/Amsterdamse band Nits is halverwege de jaren zeventig opgericht en vormt sindsdien een constante factor in de Nederlandse popmuziek. Met enige regelmaat brengen ze een nieuw album uit en ieder album wordt keurig gevolgd door een nieuwe tournee. Op 27 november was De Boerderij in Zoetermeer aan de beurt voor een concert ter promotie van het onlangs uitgekomen album 'Strawberry Wood'.
Terugkijkend op de imposante carrière van Nits (voorvoegsel The is er halverwege om esthetische redenen afgevallen) kan vastgesteld worden dat de band ondanks een komen en gaan (en terugkomen) van bandleden muzikaal weinig verandering heeft doorgemaakt. Van de hoekige new wave op 'Tent' (en eigenlijk daarvoor al op het spaarzaam uitgebrachte debuut album 'The Nits') naar de ingetogen Beatlesque liedjes op 'Strawberry Wood' lijkt een grote stap, maar ze hebben er wel 35 jaar over gedaan. Zo hier en daar zijn experimentele uitstapjes gemaakt ('Ting', ' Hjuvi'), Freek de Jonge deed eens mee ('Frits') en er zijn zelfs hits gescoord. Maar op de recente albums van de band valt weinig te ontdekken wat al niet op eerdere Nits albums stond. En toch is er altijd wel weer ergens een pareltje dat opvalt, verwondert of verrast in het universum van Nits.
Zo ook tijdens het optreden in Zoetermeer. De band is ondertussen teruggebracht tot het essentiële trio Hofstede, Kloet en Stips en brengt precies wat de fans die samen met de band zijn opgegroeid verwachten: mooie liedjes met subtiele humor en een vleugje absurdisme. Er komen geen decorstukken of extra muzikanten aan te pas en er wordt bedachtzaam geput uit het muzikale verleden. Dit is Nits in zijn meest pure vorm. Het oogt wat sober in vergelijking met de theatrale shows uit het verleden, maar voor de muziek en sfeer volstaat het.
Na een wat tamme eerste acte volgt de klassieker 'Nescio' en na wat gepruts met een onwelwillende banjo wordt een fraaie cover van Nick Drake gespeeld. De klassieker 'Home before dark' wordt volledig akoestisch, zelfs zonder zangversterking, zittend op de rand van het podium gebracht. Tegen het einde komt 'La petite robe noir' van 'Strawberry Wood' voorbij, een gek en aanstekelijk liedje dat alleen maar in het repertoire van een band als Nits kan voorkomen. De toegiften wordt afgesloten met het onvermijdelijke 'In the Dutch mountains' en als uitsmijter keert de band nog even terug naar 1984, de tijd van 'Adieu, sweet bahnhof', met het koddige 'Woman cactus'. Echt druk is het niet in de Boerderij, maar voor de fans die erbij zijn is het weer een gezellig avondje oud-Hollands Nitsen.