Het sloeg in als een spreekwoordelijke bom. Ik geef het maar direct toe. Het nieuws degradeerde die afgelopen 8e november tot de meest zwartgallige dag ooit. Meteen toen ik het hoorde, klopte mijn hart venijnig in m’n keel en de tranen drongen zich nadrukkelijker dan ooit op. Een bonkende hoofdpijn diende zich op en alle ledematen verlamden. Waarom? De hond keek me smekend aan vanuit zijn mand; of het baasje nog mee uitging. Nou, ik kon het even niet opbrengen. Jengelende kinderen, een lief sms’je, het concert van Mew en zelfs drie nieuwe opdrachten konden het weemoedtij niet doen keren. Kapot was ik.

Na een dik uur wilde ik mezelf vermannen en sprak mezelf vermanend toe. Wat ze wel niet dachten. Voor hen tien anderen; wat zeg ik: tien beteren. Want wat stellen ze nou eigenlijk voor. Een tokkelhitje met een virtuoze pianist en zich door de mand vergalopperen aan een rockmusical. Verder toch alleen maar pseudorockhits van een bedenkelijk niveau. Oké, er liep een horde hitsige tieners achter mijn beoogde voorganger aan en als ik de kans had gekregen, dan zou ik me die wellustigheid rustig hebben laten welgevallen, maar ja. Ik waande me Henny Vrienten.

Uren, dagen heb ik voor de spiegel staan oefenen en ik kan op dit moment gerust toegeven dat iedere noot en iedere tekst tot het diepst van mijn vezels waren doorgedrongen. Speciaal voor de gelegenheid schafte ik een aangepaste garderobe aan; ik verloochende mezelf en voel het nu als een diepe vernedering. Een vernietigende inbreuk op mijn ‘zijn’. Want als ik ooit het vertrouwen voelde, de geplaatste arrogantie, de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat ze mij zouden kiezen, dan was het wel afgelopen oktober 2009. Ik zou deze eerste keer niet alles geven, opdat ik de kracht en energie zou kunnen opsparen voor de volgende rondes.

Alles haalde ik uit de kast, leerde mezelf zelfs een rauwe snik aan en deed generale repetities voor het gezin, familie, de buren en de hond. Ademloos zaten ze het uit en de hond pakte na afloop zijn riem en besloot zichzelf uit te laten. Je moet het baasje nu niet lastigvallen; die heeft andere, veel belangrijker zaken aan het hoofd. Alles zat mee, auto’s leken midden in de spits opzij te gaan, een automobilist liet aan mij die ene vrije parkeerplek voor de deur en met tevreden tred betrad ik het pand. Ik deed mijn kunstje en luisterde naar het allesvernietigende oordeel: sorry Maas, tot ziens: jij komt nooit in Di-rect. Nou ja zeg…

Marcel Veenendaal, gefeliciteerd.