In de recent geopende SuperMarkt, aan de Grote Markt, voorheen bekend als Silly Symphony stonden op zaterdag 17 januari twee bands geprogrammeerd. Drive Like Maria en The Bloody Honkies hebben de naam om wervelende optredens te geven want wat je van ver haalt is lekker. De vraag is of de bands het ook in Den Haag waar zullen maken?
Tegen 23.00 uur is het nog aardig rustig in de kroeg annex club. Het publiek is gemêleerd, maar 25-plussers voeren de boventoon. Aan het plafond prijkt een foute discobal en rode tl-buizen, via de spiegels aan de wand kun je anoniem naar anderen gluren. Het podium is klein en de verlichting stelt niet veel voor, maar De Supermarkt ligt aan de Grote Markt en dat is een bezoekersgarantie. Voor een toiletbezoek dien je de trap op te klauteren, maar daar is dan ook een extra bar en een rookgelegenheid, die als er verkiezingen voor waren, zeker in de hoogste regionen zal eindigen. Eén plus- of minpunt, deze rookruimte is nog aardig geluidsdicht ook.
De avond wordt afgetrapt door Drive Like Maria, de band die een dag eerder al een goed optreden gaf op EuroSonic in Groningen. Dit Belgisch/ Nederlands trio, bestaat uit Björn Awouter (zang/drums), Nitzan Hoffmann (gitaar) en Robin van Saaze (bas). Via een alom bekende vriendenverzamelsite benaderd door een befaamde producer; Malcom Burn. Deze producer werkte in het verleden met grote namen als; Iggy Pop, Bob Dylan en Emmylou Harris. Hij neemt het debuutalbum van de (stoner)-rockformatie op, die 23 mei van dit jaar zal verschijnen. Na drie nummers zijn de toeschouwers al uitzinnig. Al pogoënd wordt er een mini-moshpit gevormd.
Het is niet alleen een trein die voorbij raast, ook is er af en toe een rustpuntje. Al spelend volgt een drumwissel. De drummer bespeelt even de bekkens. Gooit zijn drumsticks op de grond en danst met zijn handen samengevouwen in trance op het podium, voordat hij al headbangend de microfoon pakt. Vanaf dit moment is hij de leadzanger. Het is hard, het is strak; wat een live-sensatie. Stefan Oosthof, zanger van HSSLHF, geeft aan: “Dit is zo ontzettend goed! Een van die optredens waarvan je later zegt ‘daar waren wij bij!’ Hier sluiten wij ons volledig bij aan, de act van de avond.
Na een korte pauze is het de beurt aan de slotact van vanavond; The Bloody Honkies. Dit viertal uit Lichtenvoorde bestaat uit zanger Lawrence Mul, gitarist Wout Kemkens, bassist Clemens Mul en drummer Tom 'Hooky' Hoekman. Het begon allemaal met een liveoptreden bij 3FM, wat leidde tot samenwerking met Eric Corton, waar ze een paar nummers mee hebben opgenomen. Deze liedjes staan op hun debuutalbum ‘The Gospel of The Bloody Honkies’, opgenomen in The Magic Barn, naar verluid een schuur, in Barlo.
Na een magnifiek optreden op het Noorderslag festival in 2007, ging het balletje rollen. Diverse optredens in clubs en op festivals volgden, waaronder een legendarisch optreden op het Zwarte Cross festival in 2008, een thuiswedstrijd. Na al even kennisgemaakt te hebben met hun zeventigerjaren-achtige bluesrock op Waterpop vorig jaar, is het nu tijd om de SuperMarkt op haar grondvesten te laten trillen. Al bij de eerste tonen wordt het publiek uitzinnig, aangestoken door de vanaf de eerste minuut energieke podiumact. Vanwege het rookverbod weten we dat we ons in 2009 bevinden, maar door het uiterlijk van de Achterhoekse band en de muzikale klanken, lijken we een stap terug in de tijd te doen.
Frontman Lawrence Mul zet zijn enorme muil open en het psychedelische geweld komt je tegemoet. De strakke drums en pompende bas completeren het geheel. Het publiek, in wat mindere getale aanwezig dan bij voorganger Drive Like Maria, danst, springt en beukt er flink op los. De ranzige geur van oud zweet en schraal bier baant zich er een weg tussendoor.
Het gitaarspel is scherp. De energie spat van het podium af. Tijdens het nummer ‘Summertime’ laat de frontman zien hoe er een intens fysiek optreden neergezet moet worden. Eerst dansend, dan springend en vervolgens maakt hij er op zijn knieën een showtje van. Het overtreft de verwachtingen na Waterpop. Als de Achterhoek zompige moerassen had gehad, dan waren deze heren daar zeker uitgetrokken. Deze gasten beheersen pure rauwe rock ’n’ roll. Met enig minpuntje dat het af en toe lijkt dat je een uur naar hetzelfde nummer staat te luisteren. Veel van hetzelfde maar retegoed. Hun gospel is verspreid; Halleluja!
Met een leeg boodschappenmandje, maar met suizende oren verlaten we de SuperMarkt.