Hoe oud was ik? 10? 12? Voorburg, Van Zegwaardstraat, jongenskamer. De Utrechtse Baan was weiland. Last van opkomende jeugdpuistjes en een besmettelijk muziekvirus. Het deksel van de Philips pick-up diende ook als geluidsbox. Een stapel singletjes binnen handbereik. Met chirurgische precisie plaatste ik de naald in de groef. Hoewel mijn hormonen zich nog koest hielden, voelde ik de opwinding bij de 45-toerentonen uit de speakerbox.

Aan de andere kant van de muur, in de huiskamer, voerden de toeters van James Last de boventoon en ik zette mij af met Status Quo, Deep Purple, Uriah Heep en The Golden Earring. Kwajongensrock. Passend in het decor van de begin jaren 70. Toppop leverde de clips. ‘Honderd’ jaar later bestaan diezelfde bands nog steeds. Ze treden zelfs nog op, maar ik moet denken aan ADO Den Haag anno 2008 met Joop Korevaar, Theo van de Burgh en Dick Advocaat in de basis. Schoorvoetend en in een slakkengang gaat de bal van A naar B en ik gaap.

Net als bij Status Quo, Deep Purple, Uriah Heep en The Golden Earring van nu spartelen ogen en oren tegen. Ver vergane glorie. Conservatisme tot de tweede macht. ‘Wat doet opa raar mama!’ Ga toch rentenieren of de dvd bekijken van je gloriedagen, maar laat mij met rust met jullie bejaardenrock ’n roll op een Night of the Proms-podium. Ik teer wel op de analoge nostalgie van ‘Down down’, ‘Child in time’, ‘Easy livin’’ en ‘Radar love’. Of durven jullie niet te stoppen? Radar laf. Een live onderwerping aan genoemde nummers anno 2009 hou ik liever ver van mijn bed. Het is over en uit!

Eenzelfde tijdspanne later als tussen toen en nu, pakweg 35 jaar, brengt me in  2044. Status Quo, Deep Purple, Uriah Heep en The Golden Earring biljarten in een tehuis voor ex-rockers, de instrumenten veilig aan de wilgen. En ik? Ren ik met rollator naar een concert van Editors en Elbow of hang ik achterover voor de vioolklanken van André Rieu? Laatst hoorde ik bij mijn ouders dezelfde plaat van James Last als toen en ik dacht: lekkere tijdloze muziek!