Op!!: Nederlandstalige muziek om op te swingen én te treuren

Nuchter, emotioneel en puur

Jessica de Korte ,

Nederlandstalige muziek heeft geen goed imago. Je denkt toch al snel aan Jan Smit, Frans Bauer of Van Dik Hout. Hoe anders is Op!! (jazeker, met twee uitroeptekens). Stoere mannen brengen liedjes over ‘Geluk in een Opel Astra’ en ‘Liever ’s Nachts’ scheren. Nuchter, maar tegelijkertijd heel emotioneel. Vrijdag 11 december stond de band in Lokaal Vredebreuk.

Nuchter, emotioneel en puur

Nederlandstalige muziek heeft geen goed imago. Je denkt toch al snel aan Jan Smit, Frans Bauer of Van Dik Hout. Hoe anders is Op!! (jazeker, met twee uitroeptekens). Stoere mannen brengen liedjes over ‘Geluk in een Opel Astra’ en ‘Liever ’s Nachts’ scheren. Nuchter, maar tegelijkertijd heel emotioneel. Vrijdag 11 december stond de band in Lokaal Vredebreuk.

De groep voelt zich duidelijk op zijn gemak op het podium in de donkere kelder. Bij het nummer ‘De stad’ grapt zanger, bassist en tekstschrijver Eric Westerveld: “Dit was onze eerste hit. Hey, hebben we eigenlijk ooit in de hitparade gestaan Robert?” Zijn collega heeft het veel te druk met het zoeken naar de juiste papieren. “Je wordt toch niet vergeetachtig hè?” De drummer rent vervolgens even snel naar het toilet. Die is misschien toch een beetje nerveus.

Hier staan een paar nuchtere Hagenezen en Rotterdammers, die weten dat ze goede muziek maken, maar er liever niet voor uitkomen en gewoon hun eigen ding doen. Een lekker rommeltje af en toe, maar dat hoort erbij. Op!! maakt heerlijke, afwisselende muziek om op te swingen én te treuren. Zo begint ‘Naar huis’ met een gevoelig piano-intro, waar Robert van Stuyvenberg vervolgens vol overgave en enigszins treurig op zingt: ‘Er is licht in de verte, een schaduw op de weg, ik rij naar huis, ik rij naar huis’. Kippenvel.

De muzikanten luisteren goed naar elkaar. Ze spelen precies genoeg noten, waardoor de poëtische teksten nooit naar achteren schuiven, maar juist versterkt worden. Componisten Eric en Robert maken heel verschillende liedjes, die tegelijkertijd prima bij elkaar passen. De eerste is meer van de lange, verhaalvertellende gedichten, de tweede van bijna minimalistische teksten, waarbij slechts enkele regels veel zeggen. Het gaat niet alleen maar om liefde en vrouwen. Allerlei onderwerpen passeren de revue, van de wind die in de rug blaast tot jeugdvriend Johnny en het vangen van de tijd.

We hebben hier geen slijmerige Borsato-stemmetjes, maar puurheid. Dus ook af en toe een fout nootje. De toeschouwers lijken zich hier niet aan te ergeren, dus het is gek dat Robert, Erik en gitarist Hans Custers dat wel doen. “Te weinig gerepeteerd”, mompelen ze achteraf. Dat laatste viel inderdaad op bij de nieuwe nummers, waar duidelijk meer uit gehaald kan worden. De cd-tracks van ‘Liever ‘s Nachts’ (2006) staan echter als een huis en klinken live (nog) sterker, met de soms ietwat overslaande stemmen en al het enthousiasme. Op het schijfje doen het ‘oe’ en ‘a’ van de zangeressen soms een beetje aan Volumia! (met één uitroepteken) denken, dus toch liever zonder.

In no-nonsense kroeg Lokaal Vredebreuk wordt no-nonsense pop gespeeld. Alsof de twee voor elkaar geschapen zijn. Het viertal bestaat uit talentvolle muzikanten die er vol voor gaan. Robert van Stuyvenberg kijkt observerend om zich heen, terwijl Erik zijn ogen sluit, Hans zijn hoofd op en neer beweegt en drummer Daan van Diest vol gevoel op zijn drumstel tikt. Als toegift wordt een nummer uit de kast gehaald dat al een tijdje niet gespeeld is. “Durven we het wel?”, vraagt Erik. Robert pingelt wat op zijn keyboard, maar tovert vervolgens toch de noten tevoorschijn. “Kerstfeest in Holland is geen kerstfeest voor mij”, klinkt een rauwe stem. De band volgt direct en swingt nog even goed.