Afgelopen augustus, op Pinkpop Classic, zette de band het terrein weer onder vuur en in september verscheen ‘The Chair In The Doorway’, de vijfde studioschijf van de legendarische band Living Colour. Deze maand bezoekt het kwartet ons landje voor zes optredens. Fans uit onze buurt konden terecht in de Boerderij voor een Living Colour concert van dik twee en een half uur.
Het is een volle bak op woensdagavond 9 december. Het publiek bestaat hoofdzakelijk uit begin veertigers aangevuld met enkele jongeren. “Dit moet geweldig worden”, zou de gedachte zijn geweest. En niets is minder waar. Het was ouderwets ‘flabbergasting’ en nog altijd virtuoos.
Aan Vernal Veinyard de eer om het publiek in Zoetermeer op te warmen. De vier Vlamingen gekleed in grijze pakken, gooien hun hele hebben en houden in het optreden. De mengeling van rock en funk slaat hier en daar matig aan. ‘Freestone’ en ’40 days’ hebben geen verkeerde hook en laten een herkenbaar geluid horen. Zanger Wannes heeft ondanks zijn sympathie helaas geen uitstraling. Ook zijn zangkwaliteiten laten te wensen over. Jammer, want Wannes doet zijn best om er iets bijzonders van te maken. Alle aandacht gaat uit naar de bassist en drummer. Door de zonnebrillen heeft dit tweetal een beetje de juiste attitude die bij een rockband hoort. De ritmetandem is zeer goed op elkaar ingespeeld. Tijdens een drumsolo horen we dat het niveau van musiceren niet mis is. Ook de effecten over de basgitaar slaan aan. Toch weet het geheel, te wijten aan de frontman, niet goed over te komen.
Met ‘Middle man’ opent Living Colour zijn optreden. Zanger Corey Glover oogt als een ouderwetse piloot met zijn vliegeniersbril en ruitenjasje., maar is niet meer de energieke frontman van twintig jaar geleden. Ten tijde van het eerste album ‘Vivid’ was deze man niet te houden en stuiterde hij over het podium van voor tot achter. Deze tijden zijn dan verdwenen, maar aan zijn zangstrot heeft Glover niets hoeven inleveren. Nog altijd is zijn stem vol vuur en heeft het de juiste soul. Bassist Doug Wimbish is het enige bandlid die toeren uithaalt. Niet alleen hamert hij regelmatig over de vier snaren van zijn bas, halverwege het optreden gaat hij met bas en al het publiek in.
Vanavond staat het werk van ‘The Chair In The Doorway’ centraal, maar ook opvallend veel nummers van ‘Stain’, de meest heavy plaat van de band staan op de setlijst. Nummers als ‘Bi’, ‘Ignorance is bliss’ en de ultieme rockstamper ‘Go away’ staan nog altijd als een huis. Het nieuwe materiaal is rustiger, maar heeft nog steeds het crossover geluid zoals we gewend zijn van Living Colour. ‘The Chair In The Doorway’ is kleinschalig uitgebracht maar kent een paar sterke nummers. Bij ‘Decadance’, ‘Behind the sun’, ‘The Chair’ en ‘Burned bridges’ zingt niemand mee, maar de blijde gezichten verraden dat deze nummers het goed doen.
Vernon Reid is en blijft de meester van de band. Een virtuoos pur sang die aan de top van een hele generatie heeft gestaan. Zijn gitaarspel is vaak geïmiteerd maar zelden geëvenaard. Bedekt onder een simpel petje, freakt en prakt hij de ene solo na de andere uit de zes snaren. Veelvuldig heeft Reid een onderonsje met drummer Will Calhoun als het gaat om muzikale geintjes en kunstjes. Calhoun krijgt ook zijn ‘fifteen minutes of fame’ met een drumsolo. Deze solo raakt alle grenzen maar duurt iets te lang waardoor de aandacht verslapt. De gimmick met de lichtgevende drumsticks maakt dan al geen indruk meer.
Samples en humor staan nog steeds centraal bij Living Colour. Een sample van een blaffende hond en een lachende aap klinken veelvuldig als de bandleden elkaar aankondigen. Een beamer met visuals verklapt dat de band ook wat wil laten zien, terwijl de muziek en een handjevol hits toch voldoende is. ‘Which way to America’, ‘Open letter to a landford’, ‘Time’s up’, ‘Glamour boys’ en ‘Cult of personality’ zijn echte krakers. Na twee en een half uur rockt Living Colour het optreden uit met ‘Elvis is dead’ met een staartje ‘Heartbreak hotel’ en ‘Type’. Als extra signeren de heren de merchandise en wordt er een praatje gemaakt met de fans.
Living Colour heeft zijn successen begin jaren negentig gehad, maar muzikaal staat het nog steeds als een huis. De band telt nog altijd mee en niet alleen op Classic festivals of in kleinere clubs. Misschien iets voor Parkpop volgend jaar, wanneer dit festival zijn dertigste verjaardag viert. Tenslotte speelde Living Colour in 1989 in het Zuiderpark de sterren van de hemel en deed Corey Glover het tien jaar later weer dunnetjes over.