Zaterdag 2 augustus 2009 gaat de boeken in als een prachtige zomerse dag. Droog bleef het op een kort buitje na de hele dag. De meeste mensen waren druk aan het smeren met zonnebrandolie en de locatie is ideaal voor een verfrissende duik in de zee. Ook over de sfeer valt zeker niet te klagen. Iedereen oogt tevreden en zeer relaxed. Er kan worden teruggekeken op een zeer succesvol Schollenpop 2009. En dat heeft de organisatie, na de treurnis van vorig jaar, zeker verdiend.
Aan Miss Montreal de eer om deze editie van Schollenpop te openen. Eigenlijk was het zo dat Squirrel & The Hazelnuts dit zouden doen, maar vanwege technische problemen is de programmering van het Bands On The Run Stage flink uitgelopen. Aan frontvrouw Sanne dus de eer om af te trappen en zij doet dit met verve. Ze heeft er zin in en gooit er tussen de liedjes door diverse anekdotes uit. Deze kwebbelkous ontpopt zich tot prima act, en een dame waar je graag een biertje mee zou kunnen drinken en gegarandeerd een gezellige avond hebt. Miss Montreal vertelt over haar liedjes, ex-vriendjes waar ze het mee uit heeft gemaakt omdat ze niet zo goed bij elkaar pasten, door deze situatie terug bij je ouders inwonen in het altijd levendige Nijverdal en nog meer dingen in het leven die voor haar als muze werken. Een goed begin van Schollenpop 2009.
Ja, inderdaad, daar zijn ze weer. De Staat; je wordt er nog net niet mee doodgegooid. Voor veel bands geldt dat je ze op een gegeven moment echt niet meer kan horen, als je ze al zo vaak voorbij hebt zien komen. Maar dat gaat gelukkig niet op voor De Staat, want hoe vaak je ze ook ziet, het blijft een lust voor de oren en ogen. Want wat is het een goede band! Nog nooit van ze gehoord? Dan toch even een korte introductie. De uit Nijmegen afkomstige formatie rondom songwriter/zanger/gitarist Torre Florim timmert inmiddels een kleine twee jaar aan de weg en kreeg voor het voor de 3VOOR12 Award genomineerde debuutalbum ‘Wait For Evolution’ louter positieve kritieken. Muzikaal tapt De Staat uit het rootsrock-vaatje en vallen Queens Of The Stone Age, dEUS, Tom Waits en Radiohead tot de inspiratiebronnen voor de band. Het optreden vandaag op Schollenpop is extra bijzonder. Niet alleen is Rocco Bell, spelend op onder andere de koebel, vandaag jarig, het is ook de laatste show voordat de band op een verdiende vakantie gaat. Na twee weken rust gaan de bandleden weer ongestoord verder naar festivals als Sziget en Lowlands. Ook onze regio wordt weer aangedaan op zaterdag 29 augustus op Westerpop in Delft. (RH)
Een van de publiekstrekkers vandaag is de Nederlandse band Van Dik Hout. Zanger Martin Buitenhuis komt geheel in het zwart gekleed het podium op. Lange broek en lange mouwen, die man moet het wel warm hebben. Maar stylish is hij wel, in zijn skinny jeans. De band opent de set met het uptempo lied ‘Alles of niets’. Daarna kabbelt het lekker verder, met af en toe een uitschieter in de vorm van een ruige gitaarsolo. Van Dik Hout is soms best rock ’n roll. Het onvermijdelijke moment breekt aan als de band de eerste noten van ‘Stil in mij’ speelt. Iedereen zingt luidkeels mee en lijkt alleen op dit lied gewacht te hebben. Het zorgt wel voor een mooi moment op het Scheveningse strand. Helaas is het maar van korte duur, want direct daarna volgt de slechte cover ‘Tot jij mijn liefde voelt’. De band kan het nog wel, maar spijtig genoeg moeten ze steeds weer terugvallen op hun grootste hit en wil de rest van de set in vergelijking maar niet echt hetzelfde niveau halen. (SK)
De Nederlandse band Johan bestaat inmiddels alweer 12,5 jaar, maar een echte doorbraak naar het grote publiek is eigenlijk altijd uitgebleven. Onder de muziekcritici is er echter geen twijfel; Johan is één van de beste bands van Nederland. In de loop der jaren zijn er heel wat personeelswisselingen geweest en is zanger/gitarist Jacco de Greeuw de enige constante factor in 12,5 jaar Johan. Dankzij drummer Jeroen Kleijn, die sinds 2004 bij Johan speelt, is de band tegenwoordig ook een beetje Haags. De Greeuw laat ook vandaag op Schollenpop zijn talent voor het schrijven van kwaliteitspopmuziek horen. Mooi arrangementen, prachtige melodieën en fijne popliedjes; dat zijn de ingrediënten van een Johan-optreden. Daarbij blijft single en meest bekende nummer ‘Tumble and fall’ een van de hoogtepunten.
Rond 19.00 uur heeft een grijze massa zich voor het hoofdpodium begeven. De Britse bluesrockband Ten Years After bestijgt het podium. Deze formatie heeft in de jaren zeventig, vandaar de grijze koppies, een aantal hits gescoord. Het viertal heeft zelfs op het legendarische Woodstock festival mogen spelen. De regenbui is net voorbij en bassist Leo Lyons vertelt het publiek dat hij hier enorm blij mee is. Deze man is ook de meest bewegelijke van het stel. Zichtbaar genietend geeft hij een energieke, soms komische show weg. Sinds 2002 maakt zanger/gitarist Joe Gooch deel uit van de band. Hij oogt aanzienlijk jonger, maar zijn stem past goed bij het muzikale arrangement. De oude rockers weten ook de mensen aan de waterkant aan het swingen te krijgen. Uiteraard komen de hits ‘Love like a man’ en ‘I'd love to change the world’ aan bod en ze eindigen met hun grote hit ‘I'm going home’. Tijdens het laatstgenoemde nummer maken ze uitstapjes naar ‘Blue suede shoes’ (Carl Perkins) en ‘Hound dog’ (Big Mama Thorton), ook uitgevoerd door Elvis Presley. Het leuke aan de cover van Elvis Presley, is dat journalist Jerry Hopkins ooit het verhaal in de wereld heeft gebracht dat de naam van de band voortkomt uit het feit dat ze tien jaar na de start van The King of Rock & Roll als band begonnen zijn. Na een extra toegift verlaat de band het podium. Optredens van oudgedienden kunnen nogal eens een zaak van vergane glorie zijn, maar het optreden van Ten Years After op Schollenpop overstijgt de verwachtingen. (AE)
Van de oude rotten van Ten Years After gaan we moeiteloos over naar de jonge honden van The View. De vier Schotten zijn allen begin 20, maar hebben inmiddels al twee albums op hun naam staan. Het bekendste nummer van de band is ‘Same jeans’ van debuutalbum ‘Hats Off To The Buskers’ uit 2007. Over dit nummer was nogal wat ophef door de grote gelijkenis met ‘Brimful of Asha’ van Cornershop, maar volgens zanger/gitarist Kyle Falconer was dit slechts toeval. Toeval of niet, het blijft een swingend en vooral aanstekelijk nummer in de Britpop-traditie van bands als Oasis, The Verve en Arctic Monkeys. Net als de rest van het repertoire overigens. Er zit een goede vaart in de set en er ontstaat zelfs nog een pit vooraan. Net als de set wat eentonig begint te worden, heeft de band een rustmoment ingebouwd waarin er een akoestische versie van ‘Don’t look back in anger’ van Oasis wordt gespeeld. Een goede afwisseling op de springerige indierock tijdens een verder uitstekend optreden. (RH)
Dit jaar is Delain de afsluiter van Schollenpop. De duisternis slaat ondertussen langzaam in, dus dat zou wel eens een mooie combinatie kunnen worden met een Gothic-metal band. Helaas blijven het echte vuurwerk en de effecten achterwege. Wat resteert is een ietwat ingetogen standaard optreden. Delain bevindt zich zeker nog niet in dezelfde orde van grootte als Within Temptation en ook niet van After Forever. Wellicht komt het ook door frontvrouw Charlotte Wessels, die net nog even de persoonlijkheid ontbeert om dit optreden naar grote hoogten te leiden. Toch is het verder een prima optreden, en met tracks als ‘The gathering’ is dit een waardig afsluiter van het festival. In elk geval viel de band goed bij het gros van het publiek en werd er luid geroepen om een toegift, waar Delain gehoor aan gaf. Volgende stop: Lowlands. (JT)