Terwijl ik naar een documentaire over de Sex Pistols op tv kijk, klinkt door de galm-microfoon in het tokkie cafe naast me een lied van Andre Hazes. Op de tv is Johnny Rotten kwaad op het publiek en houdt er na twee liedjes mee op. De tokkies schreeuwen dronken met de Hazes imitator mee. Meer dan ooit besef ik me dat muziek een gebruiksartikel is.

Ik herinner me de tocht in het busje terug uit Groningen. We hadden op Noorderslag gespeeld. Het optreden was goed gegaan en we hadden met belangrijke mensen gesproken. Meerdere boekingsburo’s hadden interesse en die kerel van Parkpop was erg enthousiast.

In het busje was het stil. We konden elkaar niet aankijken zonder te grijnzen. Dankzij het meegepikte bier werden we steeds spraakzamer en al snel spraken we af dat we nooit in limousines zouden rijden, nooit TV’s uit het hotelraam zouden gooien en met de hand op het hart zwoeren we, voor alles, dat we altijd ons zelf zouden blijven.

Terug in Den Haag waren we inmiddels zo overmoedig dat het ons verbaasde dat we niet meteen met helicopters naar Pinkpop werden gebracht.

Het jaar erna speelden we wekelijks in goedbedoelende popzaaltjes en op sympathieke festivalletjes. Voor zo’n 150 euro per avond. Vaak als voorprogramma, soms als hoofdact en vrijwel altijd voor een handje mensen. Het was een leuk jaar.

Maar na dat jaar moesten we ons toch wel wat professioneler opstellen. Met de houding van ‘als wij ons zelf niet serieus nemen zullen zij het zeker niet doen’ gingen we meer gage vragen.

Maar een band heeft niets te vragen. Het bleek dat we zoveel waard waren als het aantal fans dat op kwam draven. We waren een nieuw bandje en nieuwe bandjes hebben een bepaalde marktwaarde. Die waarde onstaat doordat zij in hun enthousiasme niet veel gage vragen en op die manier denken te investeren in een toekomst. Die toekomst houdt op bij het volgende nieuwe bandje. Een band is een gebruiksartikel.

Omdat het gebral van de dronken tokkies en de Hazes imitator het tv kijken onmogelijk maakt, stap ik op de fiets en ga naar de kroeg. Daar zitten altijd wel wat bandleden."Weet je nog die keer in de Mach in Hellevoetsluis."

"Ja man, dat zaaltje met die bar waaraan iedereen zo hard stond te ouwehoeren, dat we onszelf niet konden horen spelen."