Repetitie op repetitie op repetitie en plots komt het moment: waar vinden we publiek om onze kunsten te vertonen? Een fenomeen waar geen enkele artiest aan ontkomt. Want wanneer je drie hoog achter op een zolderkamertje blijft aanmodderen, zal van een eventuele doorbraak geen sprake zijn. Maar, hoe ver ga je daarin?

Waar ligt de grens tussen ruchtbaarheid geven aan je artisticiteit en de verkwanseling daarvan? Om een bres te slaan in de Haagse popwereld, onderwierp ik mezelf aan een korte publiciteitstest. Gewapend met kruk, gitaar en cd plantte ik mij op het Plein en startte enthousiast met het afwerken van mijn repertoire. Warme, ingetogen, Nederlandstalige singer/songwriter liedjes over het leven. Zelf kan ik er goed naar luisteren en familie en vrienden rennen niet weg als ik muzikaal van leer trek. Het Plein bleek minder opgetogen. Na een minuut of anderhalf vloog er een schoen tegen mijn hals (van de gitaar), gevolgd door de tweede die over de bovenkant van mijn hoofdhaar scheerde.

Ik moest een rel. Madonna bleek ooit pornoactrice, aan Michael Jackson kleefde altijd pedopubliciteit en Amy Winehouse legde zichzelf aan een alcoholinfuus. Van alleen goede muziek kan een artiest kennelijk niet leven. Ik stond dus op en mepte de schoenenwerper tegen de grond. Ik verdween geboeid in een politieauto, liet me onderwerpen aan een kruisverhoor en verscheen later monter voor de rechter. Werkstraf van 180 uur in een buurtcentrum waar ik de mensen vergastte op een adembenemend optreden. De roddelschooiers van Zuid-Holland schreven mooie stukjes en zelfs TV West besteedde aandacht aan de Beukende Artiest.

Daarna ging het snel en de rest is bekend. Deze week kom ik binnen op 7 in de Mega Top 50 met de ballad ‘Rumoer’ en volgende week sta ik met band in Paradiso. Nee, het gaat erg lekker.