Eileen Rose mag het publiek opwarmen en doet dit met verve. Wellicht een toch wat aparte keuze om in het voorprogramma van A Balladeer te zetten, maar we zijn er niet rouwig om. Hier staat een hele kleine grote vrouw. Petite maar met een dijk van een stem. Flink veel country invloeden en hier en daar een beetje oude rock & roll en roots muziek. Zeker als gitarist Rich Gilbert zijn gitaar inruilt voor een steel gitaar. Overigens heeft Gilbert met Frank Black samengespeeld, toch ook niet de minste. Toch is de grote vraag of deze dame met deze behoorlijke band niet beter tot haar recht komt als singer-songwriter met akoestische gitaar of piano. Als gezegd, veel country maar het is niet zo simpel in een hokje te stoppen. De zangeres, maar zeker ook de band, maakt graag uitstapjes naar andere stromingen en zo wordt het een boeiende mix van rock, pop, blues, folk, gospel, roots en country. Een stem die wat weg heeft van een Sheryl Crow met ballen, hier en daar wat Ani di Franco en Alanis Morissette, maar ook een wat lager timbre die dan doet denken aan Dilana Smith (houd die naam ook weer in de gaten!). De Nederlandse tour is wat beperkt met Delft, een radio-optreden in Amsterdam en een festivalletje in Oldenzaal - maar de band beloofd dat ze weer een keer terugkomen. Doe maar, we willen meer van ‘At Our Tables’, het inmiddels vierde album van de zangeres. Na deze verrassing is het tijd voor de hoofdact van de avond; het Nederlandse A Balladeer. Wie denkt dat dit nog om een braaf bandje gaat met af en toe een slap piano liedje met wat zoete teksten komt al heel snel heel bedrogen uit. Deze band is heel erg gegroeid en moet toch ook respect opleveren bij de criticasters. Men hoeft niet meer in het voorprogramma te staan van een Racoon of een Saybia. We hebben hier onze eigen Counting Crows. Oké, zanger Marinus van Goederen heeft niet de geweldige uitstraling van Adam Duritz, maar wel prachtige liedjes, composities en teksten. Hij is dan ook op z'n best achter de piano met de wat meer melancholieke liedjes met een diepe betekenis. Bijvoorbeeld met ‘Plan B’ en ‘When Dean was the man, maar zeker ook met het intense ‘Poster child’. Dat nummer gaat over Matthew Shepard die op brute wijze vermoord is, waarschijnlijk omdat hij homo was. Het optreden is af en toe ook lekker luchtig, zoals bij ‘Superman can't move his legs’ of ‘Mary had a secret’, waar er een 25 kazoo's het publiek in gaan zodat er wat meer geparticipeerd wordt. Een grote inspiratiebron is duidelijk Amerika. Zanger De Goederen heeft een tijd in Texas gebivakkeerd en dat is wel duidelijk met liedjes als ‘Welcome to Vegas’, ‘Oh California’ (tegelijkertijd een ode aan Joni Mitchell en waar Charlie Dee op de cd ook op meezingt) en ‘America America’ en teksten als "Pray for the soldiers in Iraq, pledge allegiance to the flag”. Als Marinus ongeveer op de helft van het optreden roept dat dit eigenlijk een try-out is, maar dat we er maar de cd-presentatie zelf van moeten maken, is eigenlijk gezegd wat er gezegd moest worden. Als live-act heeft A Balladeer het vandaag heel goed voor elkaar en weten ze, ondanks het feit dat ze toch af en toe wel wat braaf zijn, een goede mix te brengen van het softe repertoire naar het wat hardere werk. En van grappig naar serieuzer werk. Met meer dan 16 nummers is het optreden wel heel erg lang, het is hier zaak om de iets mindere liedjes te schrappen en een fijne mix te brengen van de vorige cd ‘Panama’ en de nieuwe - die weer refereert aan de porno klassieker ‘Debbie Does Dallas’ - ‘Where Are You Bambi Woods?’.