Zondag 31 augustus zal de analen in gaan als een bijzondere avond van uitzonderlijk niveau. Terwijl buiten in het Hofkwartier het jaarlijkse straatfeest in volle gang is, gaat Lokaal Vredebreuk letterlijk en figuurlijk de diepte in. Tijdens deze zomerse singer-songwriters avond staat vrouwelijk talent in de picture; Sa Bien, Noam Vazana en Nadie Reyhami laten zien wat kwaliteit is. Buiten in het Hofkwartier is het straatfeest in volle gang. Voor de deur van Ned Kelly’s speelt de bluesband The Weepers een set stevige bluesrock. In het kleine keldertje van de Papestraat heerst een ander sfeertje. De entourage is rust en luisterpubliek. Traditiegetrouw op zondag ‘Den Haag Songwriters Guild’. Dit keer écht een schot in de roos. Het is louter kwaliteit wat de klok slaat. Sa Bien is de eerste dame die plaatsneemt achter de elektrische piano. Haar repertoire heeft iets cabaretesks en theatraals. De manier van zingen en componeren zal hier mee te maken hebben. Het gegeven dat de liedjes in het Nederlands worden gebracht speelt zeker mee. Ze weet hierdoor de aandacht zeer goed vast te houden. Tekstueel gaat Sa Bien de ene keer de diepte in, om in het volgende nummer heel persoonlijk uit te pakken. Het gebeurd maar zelden dat het muisstil is in een kroegje, maar Sa Bien lukt het aardig. Zeker tijdens haar liedjes ‘Stil’ en ‘Ik vergeet’ kun je een speld horen vallen, het enige dat haar optreden verstoort is het biljart en het espressoapparaat. Slechts één enkele keer schakelt zij over op het Engels. Dit liedje blijkt ook een oudje te zijn en eigenlijk is dit ook wel te horen. De avond krijgt vervolg met de jazzy klanken van de Israëlische Noam Vazana. Deze 25 jarige deerne is momenteel drie weken op tournee door ons land. Vanaf november vorig jaar is Noam continu ‘on the road’. Ze pakt het groots en professioneel aan. Kleine zaaltjes als Lokaal Vredebreuk tot grote evenementen als het North Sea Jazz festival prijken op haar CV. Aankomende maand zal deze dame uit Jeruzalem onze hofstad diverse malen bezoeken. Noam Vazana mag vanavond een lange set spelen en laat zien dat zij een geschoolde zangeres is. De techniek die ze toepast op haar pianospel in combinatie met haar vocalenregister verraadt dat deze vrouw een conservatorium achtergrond heeft. De verhalende songs doen de rest. Zoals het inpalmen van het publiek, dat haar werkelijk ademloos aan zit te staren. Tussendoor vertelt ze waar de inspiratie vandaan komt; bijvoorbeeld van het Van Gogh museum. Het nummer ‘It means to be me’ is min of meer daarop gebaseerd. Gaandeweg doen Noam’s vocalen denken aan die van Lizz Wright of Diana Krall. Zelfs in haar Israëlisch liedje klinken deze jazzsterren nog door. Nadie Reyhami sluit vanavond met verve af. Net als de twee andere dames doet zij dit op haar eigen wijze. Voordat ze begint, laat ze weten dat ze de vorige avond op de Amsterdamse Uitmarkt heeft gespeeld en strontzenuwachtig was. Hierdoor moest het begin van haar optreden in reprise. Dit breekt vanavond gelijk het ijs. Nadie zit er gelijk goed in, zo lijkt het. Gewapend met een gitaar geeft ze het publiek waarvoor het gekomen is, een juiste vertolking van het woord ‘singer-songwriter’. Vergelijkbaar met grootheden als Joni Mitchell, Carole King, Suzanne Vega en Emmylou Harris. Als we alle verhalen rondom Nadie mogen geloven en volgen, zou het best wel eens kunnen zijn dat dit podium in Vredebreuk volgend jaar te klein voor haar is. Niet alleen het verhaal klopt, maar muzikaal is het ook prima in orde. Sterk materiaal met hier en daar een catchy refreintje, zoals in ‘Coffee with milk’ en ‘Little red van’. Haar aankomende single ‘Sudden flashback’ ontbreekt ook niet. Dit is de voorbode van het album ‘Small Prayers By Night’ welke eind dit jaar het levenslicht zal zien. Dit is tevens het prijsnummer op Nadie’s setlist. Deze Amsterdamse zet vakwerk neer, waardoor de nieuwsgierigheid naar de geluidsdrager alleen maar groter is. Voor alle Hagenezen die dit optreden hebben gemist krijgen 11 oktober een herkansing. Morgen kun je een interview lezen met deze talentvolle singer-songwriter.