Vanavond wordt dit album ‘Leather On My Soul’ gepresenteerd in Paradiso, maar wij hebben de cd al in de kast staan. Het vorige album ‘Vegetables & Fruit’ uit 2005 kreeg niets dan lovende recensies. Toch bleef het grote werk achterwege. De opvolger en derde plaat in trio vorm zal geen verandering brengen. De band raakt je niet onmiddellijk, maar gaandeweg de cd hebben de songs je toch te pakken. Het heilige moeten van de band is niet meer te horen. In plaats hiervan horen we een band die barst van spelplezier.

Vorig jaar bestond Hallo Venray precies twintig jaar. Begin jaren negentig één van de grootste bands in Nederland. Bomvol tourschema, optredens in Frankrijk, het clubcircuit lag aan de voeten van de heren en optredens op grote festivals zoals op Pinkpop 1992 (hier komt de band nooit meer van af) waren normaal. Na zeven vette jaren werd de drumkruk verruild en gitarist Toon Moerland koos eieren voor zijn geld. Gouden tijden van ‘The more I laugh, the hornier due gets!’ en ‘Merry-go-round’ waren voorbij. In 2005 zag platenmaatschappij Excelsior ‘nieuw’ brood in het drietal en vandaag ligt er een gloednieuwe dubbel-cd in de winkels. Een elektrische en een akoestische versie met dezelfde nummers.

De elektrische kant ligt in het verlengde van ‘Vegetables & Fruit’. Sommige songs zoals ‘Woman’ hadden ook op die plaat kunnen staan. Dit geeft duidelijk aan dat wij deze Hallo Venray het beste kennen. Het catchy refreintje in ‘You lost it’, het springerige ‘Circles’, een hoekige uitvoering van ‘Ira’  en het oude recept in ‘Right to know’ laten horen dat de elektrische ‘Leather On My Soul’ een échte Hallo Venray plaat is. Ook de typische ballade ontbreekt niet, in de hoedanigheid van ‘Freaky’. Allemaal heel herkenbaar, lekker ouderwetse Hallo Venray stamppot. Een cd-kant voor de echte liefhebber; rauw, ongecompliceerd en qua productie op en top organisch en uitgebalanceerd, zoals we gewend zijn.

Raggen en beuken blijft op de akoestische versie achterwege. De songs klinken hier écht anders. De band gaat richting de americana en doet zelfs terugdenken aan de periode rondom ‘A Million Planes To Fly’, toen nam de band een 2 Meter Sessie op. Henk Koorn begint hier solo met een akoestische gitaar in het openingsnummer ‘Woman’. De akoestische versie van ‘You lost it’ klinkt als Johnny Cash. Soms is de aanpak heel minimaal, zelfs wat timide, zoals in ‘If we were alone’. Een andere keer klinken de versies heel erg zoals we van de heren gewend zijn, bijvoorbeeld in ‘Leather on their soul’ en ‘Why should I want you’. Het lijkt er zelfs op dat de band zich op deze ingetogen manier verzekerd voor de toekomst. De heren zijn ook niet meer de jongste en deze versie past iets beter bij de leeftijd. Wel is het soms te kaal, zoals bij ‘Circles’ en ‘Right to know’. Hier hoor je dat deze songs het beste tot hun recht komen als elektrische rocksong, nu doet het nummer denken aan Bob Dylan’s ‘Rainy Day Women’. Het nummer ‘Freaky’ die deze kant afsluit klinkt bijna verstilt, waardoor dit niet echt tot z’n recht komt.

Zondermeer is ‘Leather On My Soul’ een goede dubbelaar die van de vaderlandse muziekpers goede recensies zal ontvangen. Deze plaat zal de tand des tijds meer doorstaan dan de voorganger. Echter zullen extreme verkoopcijfers er niet weer inzitten. Misschien is Hallo Venray daarvoor wel ingehaald door de tijd. Uiteindelijk is het nog steeds die band uit de jaren negentig. De grote publiekslieveling van weleer zit er niet meer in, maar een selecte groep hondtrouwe fans blijven de band trouw tot op het bot. En dát is ook helemaal Hallo Venray. Slecht is de band nooit en is beter dan elk gemiddeld ander bandje uit de regio. De mannen lijken hier tevreden mee en in plaats van Pinkpop of Halfweg wordt er gespeeld in de lokale kroegen en in het clubcircuit. Zoals vanavond in Paradiso, maar ook in Speakers, Kultuurhuis Bosch in Arnhem en de Ekko in Utrecht waar de band aankomende maand te bewonderen is.